یک صبح از جنس معمول.

1شنبه صبح. آخ خدایا شکلک خستگی.
چقدر چیز دلم میخواد بگم ولی تمامش تکراریه و حوصله تکرار ندارم. مثلا اینکه دلم سفر میخواد ولی نه از این مدل سفرهای…
آخرین لامپ چشمک زن تیز هم عاقبت خاموش شد. و عجیب بود که ابدا به خاطرش متأسف نشدم. من سپردمش به خدا که هرچی خیره همون بشه و اون نور تیز عاقبت خاموش شد. درست لحظه آخر. مثل همیشه. خخخ. خب انتظارش میرفت مگه نه پریسا؟ از این لحظه آخریها من زیاد دیدم. ولی کاش دیگه نبینم خوشم نمیاد. خب اینکه ازش غافلگیر بشم یا نشم دست خودمه مگه نه؟ و من غافلگیر نمیشم. این دفعه هم نشدم. تمامش یه دفعه خاموش شد و من خیلی ساده نشستم چایی خوردم. دلم خواست اینجا بگمش.
داستانهای گوش کن انگار تموم شدنی نیستن. اما عجب روز وحشتناکی بود روزی که آخرین پستم رو اینجا زدم. اول بهمنماه بعدش مرداد و اوه خدایا واقعا که من تا همیشه یک بوق لعنتی باقی می مونم. الان اثر اون روز رفته. و من میتونم بی دردسر به خودم بخندم و تماشا کنم که پریسای داخل آینه هم بهم میخنده. و مشقهای گوش کنی، آخ خدایا اینها واسه چی انتها ندارن بدجوری خسته شدم. از تصور تراکم موارد در روزهای باقیمونده از تیرماه دچار حس استرس و افسردگی میشم. خب پس واسه چی هی کتاب میخونم و الان اینجام و نمیرم بالای سرشون؟ هی! خستم به خدا خستم این توضیحش چه مدلیه؟
تماشای اثر نامجازها رو ابدا نمیپسندم. بله دارن آشکار میشن و گاهی که بهش متمرکز میشم ترس اذیتم میکنه. بیخیال. ولش کن.
دیروز صبح وقتی میخواستم تختم رو مرتب کنم باز یادم رفت کیبوردم روی بالش بین تخته و پرت شد اون پشت و دوباره کلیدهاش پخش شدن اون زیر. باید درشون میاوردم. به سرم زد همون لحظه بلند شم برم بازار و یه کیبورد دیگه بخرم ولی بعدش منصرف شدم. دستم اون زیر نمیرفت و باید یه فکری میکردم. طولش ندم. مجبور شدم خخخ دشک و بعدش چوب تخت رو از وسط چارچوبش بکشم بیرون که به خاطر سنگین بودنشون و به خاطر محدودیت فضای اتاق حسابی واسم دردسر شد ولی انجام شد و رفتم اون وسط و کلیدهام رو جمع کردم اومدم بیرون. الان تمام کلیدهای کیبوردم جابجاست ولی چه اهمیتی داره اونها دارن به نوک انگشتهای من جواب میدن و همین کافیه. خوب شد خر نشدم نرفتم کیبورد نخریدم قیمتش الان وحشتناکه و من حسابی خسیسم.
نمیدونم فقط من این مدلی ام یا همه هرچی داخل جاده عمر پیشتر که میرن نگاهشون… تفاوتهای آدمها بدجوری توی چشمم میزنه. آدمهایی که تا امروز شاید تفاوتشون با خودم رو اینهمه واضح نمیدیدم یا میدیدم و خیالم نبود. اونها بدجوری متفاوتن و بدجوری… بی تجربه. از این واقعیت خوشم نیومد ولی به خاطرش گریه نکردم خخخ.
دلم میخواد زمان رو چسبش بزنم که نگذره. خدایا نذار تعطیلات بره دلم مدرسه رو نمیخواد. ناشکریه؟ من ناشکرم؟ اگر کسی بگه دلش محیط کارش رو نمیخواد ناشکره؟ اینطوری به من گفتن ولی من خیلی موافقش نیستم. بیخیال. لحظه رو عشقه.
داخل کلاس زبان تیمتاک سعی میکنم صبور و مودب باشم. چند وقت پیش چنان خسته شدم که چیزی نمونده بود بگم دیگه ادامه نمیدم و بیخیالش بشم. ولی الان در حال برنامه ریزی هستم که در یک کلاس احتمالی دیگه از همین جنس شرکت کنم. یعنی تا کجا تحملم میکشه؟ باید بکشه. من باید قویتر باشم. ولی زبان. تمرین نمیکنم. خدایا سایت این ماه زمان تمرین نداده بهم. خدایا من واقعا لازم دارم تمرین کنم این واسه چی تموم نمیشه! کلی پست هم تا آخر تیرماه روی دستم مونده که باید… اوه خدایا! کلافم بسه نمیخوام بگم.
2تا کتاب خوندم که حس کردم پشت سرشون باید مکث کنم. پیش از این هر دفعه یه کتاب تموم میشد سریع یکی دیگه از آستینم میکشیدم بیرون. بعد از این2تا مکث کردم. شبیه غذایی که مکث میکنیم مزهش رو قشنگ بفهمیم. دلم میخواد دوباره بخونمشون. جفتشون تخیلی بودن ولی… پیش از این کسی ازم پرسید به نظرت موارد غیر واقعی واقعا وجود ندارن؟ گفتم کی میدونه! دنیا خیلی بزرگه و خیلی چیزها داخلش جا میشه. اگر زمانی بفهمم هری پاتر و چوب جادو و مغازه تام واقعا وجود دارن دیگه اصلا تعجب نمیکنم. توی دنیای به این بزرگی هر چیزی میشه که وجود داشته باشه و ما چیزی ازش ندونیم. پس با این حساب یعنی ممکنه کافه ای باشه با یک صندلی که باهاش در زمان سفر میکنیم؟ یا سرزمینی در اعماق دریا که شین خدای دریا درش با عروسش زندگی میکنن؟ این دومی اگر واقعی باشه با کمال میل حاضرم بپرم توی دریا. ولی غرق شدن ترسناکه خوشم نمیاد ازش.
باید برم کتابخونه دیدن عادل واسه تبریک تولد باران ولی هر دفعه یه چیزی میشه و نمیرم. جدی واسه چی من از بیرون رفتن از خونم اینهمه فراری شدم؟
من توی عمرم خریتهای خیلی زیادی داشتم هنوز هم دارم. انواع مختلفی از خریتها رو هم دیدم و هنوز میبینم. ولی دیروز چیزی از یک مدل حماقت جدید و عجیب شنیدم که خدا شاهده شوکه بودم و هیچ مدلی توی سرم نمیرفت کسی واقعا بتونه در خریت تا اون عمق پایین بره. مادرم که اومد داشتم هی گیج میخوردم و با خودم حرف میزدم. واقعا دست خودم نبود هنوز هم توی سرم نمیره کسی بتونه همچین کاری کنه و بهش ادامه هم بده. این واقعا از نامجازهای من بدتره. آخه خدایا مگه میشه! بیخیال به من چه اون آدمها حتما از پسش برمیان. دارن برمیان ولی آخه این… خدایا این… این واقعا ورای خریته! کاملا جدی مغزم بهش که متمرکز میشم ارور میده دیگه نمیخوام بیشتر از این تابم بده. ولی خدایا این… آخه مگه میشه!
کلی کار دارم و این کتابه که بذار یهخورده بخونم دیگه! اندازه یه قهوه و… بسه. میخوام بخونمش. ساعت9و3دقیقه صبح. تا بعد.

اولین کسی باشید که این پست را میپسندد.

پسندیدن

نپسندیدن