نسیمی از هوای دیروز.

بعد از ظهر1شنبه.
خدایا تقریبا هیچ چی از تعطیلاتم تا اینجا نفهمیدم. خیالی نیست در هر حال مدرسه بی مدرسه و… ول کن اینها رو. من واسه گفتن این چرتها اینجا نیومدم.
من هر زمان که هیچ جای امن و آرومی واسه ملاقات دلی با کلمات نباشه میام اینجا. الان هم نیست. این روزها به طرز وحشتناکی داخل گوش کن کار و تکلیف هست. هرچی انجام میدم انگار به سر نخ نمیرسم. اینها مهم نیست کاره باید انجام بشه. گیر جای دیگه هست که امروز و این لحظه دیگه از دستم در رفت و واقعا نتونستم تحمل کنم. گذشته ها. پستها. کامنتها. خدایا!
خیلی پیش اومد که وسط تراکم وحشتناک مواردی که توی این حدود2هفته در حال انجامشونم روی یه پست متوقف بشم و واسه تشخیص محتوا و اجرای موارد لازم بخونمش و کامنتها رو هم بخونم و یه آه یا2تا قطره بارون و بعد دوباره سفت و سخت بچسبم به ادامه کار. اما این…
تقریبا20دقیقه پیش بود که یه پست از بهمنماه93رو دیدم و بازش کردم ببینم جاش کجاست و… آخ خدایا! چه صفایی داشتیم یا من خیال میکردم که داشتیم! خدایا! باور کن من نمیدونم تو بیا بهم بگو ما خودمون رو کجا جا گذاشتیم؟ من و تمام اونهایی که زمانی واسم اونهمه اونهمه اونهمه… خدایا دیگه خیالی نیست کسی باور کنه فقط تو بدونی بسه. و تو میدونی زمانی که من میگم کسی واسم عزیزه این عزیز بودن چه مدلیه! ای خدا من که خسته شده بودم قرار بود الان خستگی در کنم پست باز نکنم پس واسه چی باز رفتم بالای سر تکالیفم و بازشون کردم که الان این… کاش بازش نمیکردم! کاش نمیخوندمشون! کاش نمیخوندممون! من اینهمه زمان بود که دیگه ازش نمیگفتم و الان چنان فشاری به روانم اومد که دارم به چه وضوحی ازش میگم! ای کاش بازش نمیکردم! دلم خیلی خیلی خیلی بد گرفت! خدایا کاش مادرم الان از اون طرف صدام نکنه ابدا دلم نمیخواد این مدلی ببیندم اگر الان بیاد این طرف یا صدام کنه من در توضیح این قیافه مسخره چی بگم بهش! مدتها بود که این مدل دلتنگیم… دلم خیلی تلخ تنگه. خدایا! کاش بازش نمیکردم!
باید یه جا میگفتم. باید یه جا میباریدم. باید یه جا حرف میزدم. کسی نمیفهمه. کسی در این حس باهام همراه نیست. اونهایی که اون زمان بودن و آشنا بودن الان دیگه نیستن. اینهایی که الان هستن مال اون زمان نیستن. مال حس و حال اون زمانم نیستن. و من وسط این2تا دنیای جدا از هم، دنیای قدیم و دنیای جدید با این حس دلتنگی تلخ که بعد از ظهر یه روز اوایل تیر با باز کردن یه پست و کامنتهاش بیشتر از تمام این2هفته اخیر اوج گرفته تکی گیر کردم. خدایا! شکر که دسته کم تو میدونی! دیگه نمیخوام بنویسم. دیگه نمیخوام بیشتر از این طولش بدم. این مدل خستگی واقعا تلخه. و من این لحظه چه تلخ خستم! چیزی نیست. چیزی نیست! درست میشم. دیگه بسه. تا بعد.

اولین کسی باشید که این پست را میپسندد.

پسندیدن

نپسندیدن