روزمرگیها با کمی ایجاز.

6 دیدگاه دربارهٔ «روزمرگیها با کمی ایجاز.»

1. مهشید می‌گوید:

   جمعه, 5 خرداد 02 در 6:35 ب.ظ

   #شب،_اشک،_بیداری.
   این شب های لعنتی انگار کش می آیند. کُند، خسته، خوابآلود و طولانی، طولانی!
   وقتی شب به اوج می رسد، حس می کنی هرگز قرار نیست صبح شود، صبح بیاید! آرام، بی دقدقه و حول قدم برمیدارد، نه انگار که کسی اینجا، زیر قدم هایش دارد جان می دهد، نفس کم می آورد و تمام می شود.
   این شب ها چسبناکند. نم زده و تاریک و خفه!
   کلیدر جهانی شده که چند ساعتی می تواند سینه ام را سبک کند، جانم را توی دست هایش بگیرد و گرمایی دلخواه، کوتاه و عزیز در رگ هایش بریزد.
   کلیدر که تمام میشود، تازه روی نقطه ی آغازِ شب ایستاده ام. آغازِ شب! غریب، چسبنده، تنبل و سرد.
   دیشب انگار دریای خاطراتِ آن روز ها نه تنها پیش چشم هایم، که توی روحم به جریان افتاده بود. میخواست از چشم هایم بیفتد، آرامشش را از خاطر لحظه هایم بشوید، می خواست ماهی بی نفس روحم را همراه سیل از تنم بگیرد. چشم هایم، متکای زیر سرم، اتاق، همه جا درگیر سیل و شب و اشک بود. روحم ماهی کوچکی بود که سیل، هر لحظه ذره ای از تنش را با خود می برد. احساس می کردم روحم درد می کشد! از زخم هایی که سیل و دریا به همدستی هم میزنند، هر لحظه عمیقتر و سخت تر.
   اشک از آغاز شب، درست بعد از کلیدر به کمین بود. بهانه می خواست. فریب خوردنِ این دخترکِ بیچاره، توی سریالی که برای گذراندن وقت گذاشته ام، میتواند خوب باشد. یا مثلا تلفن مادر، پیش از آغازِ شب.
   اشک، از آغاز سریال تا آخر قسمت دوم، از لحظه ی شروعِ جمعه ی محسن چاووشی، تا آخرین حرف های داریوش، که از روز های خوبِ با هم بودن می خواند، همچنان در جریان بود، بدونِ لحظه ای وقفه و امان.
   معین چه به وقت دارد می گوید همینطور نمی ماند. بگذار فکر کنم خدا این گونه می خواهد این را به من بگوید. بگذار فکر کنم دیشب، دیشبِ جهنمی را دیده است. بگذار خیال کنم یک نشانه است، که می خواهد با من حرف بزند. خیال کنم حالا که دیده بر من چه گذشته و می گذرد، حالا که دارم همه چیز را با شانه های واژه و جمله تقسیم می کنم، اینطور می خواهد پاسخ بگوید. همینطور نمی ماند!
   به من فکر کن داریوش، دارد در سلول های مغضم می چرخد. واژه هایش را انگار یک نفر برعکس، برای قلبم تکرار می کند.
   رها شدن در بیابانِ بی انتهای شبِ شک، دور از گل و بهار و لبخند. نفس کشیدن زیر آسمان نا امیدی، خستگی، غربت!
   ***.

   پاسخ
   • پریسا می‌گوید:

     چهارشنبه, 10 خرداد 02 در 3:37 ب.ظ

     آه ای شب! ای پناهدهنده تاریک! ای تاریکی بیپایان! سردی آه پنهانم را در بر گیر. بیا تا با هم به آرامش بی کران فراموشی سفر کنیم!

     پاسخ
2. مهشید می‌گوید:

   جمعه, 5 خرداد 02 در 6:37 ب.ظ

   چه خبر خوبی. به دنیا اومدن باران! یه فرشته کوچولو که با لبخند خدا پا گذاشته توی این دنیا. خدا اون رو برای مامان باباش و مامان باباش رو برای اون، حفظ کنه.

   پاسخ
   • پریسا می‌گوید:

     چهارشنبه, 10 خرداد 02 در 3:40 ب.ظ

     کاش زمانی برسه که فرشته های خدا تاریکی جهان ما رو فتح کنن و قانونهای جدید بذارن. قانونهایی که بر طبقشون خوشبختی واجب و شادی از اصول اولیه آدمها باشه!

     پاسخ
3. ابراهیم می‌گوید:

   جمعه, 5 خرداد 02 در 8:59 ب.ظ

   سلام پرپری کوچولو
   آرین ما هم دنیا اومد
   کاش براشون صبح بشه
   کاش اومدن اونا مصادف بشه با طلوع آفتاب و رسیدن صبح و تموم شدن جاماندگان که هر لحظه بیشتر میشه تعدادشون تو شب
   منم نمیخونم اخبارو پریسا دیگه واقعا خسته شدم
   ولی روانداغونایی هستن که تا بهم میرسن یا زنگی میزنن میگن راستی خبر داری و و و … تا آخرش میرن و نگرانی وحشتناکی که جایگزین میشه با نگرانی یواشکی که دارم و نمیخونم اخبارو
   ولی کاش برای بچه ها شب تموم شه
   بنظرم دیروزای ما اوایل شب بود
   گاهی شاکی میشدیم ولی هیچوقت فکر نمیکردیم هر لحظه به وسطای شب میکشتمون بابا زمان و حالا ما رسیدیم اوج سیاهی و تاریکی
   کاش خوابمون میبرد و آنقدر میخوابیدیم که …
   تو تلاشتو میکنی به هرجهت مطمئنم بزودی میخونیم نام کتاب فلان چیز نویسنده اون یارو مترجم پرپری
   به امید اون لحظه ی قشنگ و موفقیت روزافزونت
   دلت آروم وسط این شب سیاه و تاریک

   پاسخ
   • پریسا می‌گوید:

     چهارشنبه, 10 خرداد 02 در 3:45 ب.ظ

     سلام دشمن عزیز. ایول یک تولد وسط اینهمه درد! تبریک میگم. به تمام دعاهایی که گفتی یک آمین از جنس خالص دل میگم ابراهیم. درست میگی دیروزهای ما اوایل شب بود و واقعا در هیچ کجای کابوسهای من ادامه این شب اینطوری نبود! تفسیری مجسم از جهنمی که همیشه از بچگی واسمون توصیفش میکردن. و ما به جرم هیچ شاهدیم که… خدایا چقدر حرف زیاده و چقدر سخته سکوت! بچه ها صبح رو میبینن ابراهیم. تا زمان بزرگ شدن اینها شب موندگار نیست. تموم میشه و اگر ما نبودیم، شاید اونها جایی برای ما گوشه خنده های روشن جشن سحرگاهیشون خالی بذارن. شاید هم نذارن ولی من در هر حال دلم میخواد اینها هرچه بیشتر از خاطره تلخ و تاریک شب خالی باشن و سرشار بشن از نور صبحی که به جامانده های ما نرسید! کاش اینها رو میتونستم نگم ابراهیم. منو ببخش! وسط این سیاهی دستم که به دست یک همدرد و همدل میرسه نمیتونم در سکوت و بدون نق زدن رها کنمش. منو ببخش! مواظب خودت باش! به امید صبحی برای آرین و باران و همه بچه‌های نیمه شب.

     پاسخ