. . .

2 دیدگاه دربارهٔ «. . .»

1. ابراهیم می‌گوید:

   جمعه, 29 اردیبهشت 02 در 7:35 ب.ظ

   سلام پریسا
   کاش میشد آنقدر خوابید که وقتی بیدار شد یا صبح شده ش یا کلا خوابید تا همیشه!
   چقدر تلخ و …
   عروسی حقیقتش هفته قبل و دو هفته قبلترش عروسی داشتیم و نرفتم
   با یکی دوتا از بچه ها رفتم بیرون طبق نقشه قبلی که اون بیچاره ها رو خودم کشیدم بیرون
   با اونها بودن رو ترجیح دادم به سر و صدا و شلوغی هایی که واقعا حس میکنم داخلشون بودن هیچجوره برام معنی نداره و نمیتونم باهش کنار بیام
   راستی خیلی وقته از اون پرپری کوچولوها نگفتی هنوزم میان؟؟
   البته چون گفتی گندم میخری بنظرم میان اون پرپریها خخ
   دلت آروم و امید به رسیدن چیزی که آرزومونه

   پاسخ
   • پریسا می‌گوید:

     جمعه, 29 اردیبهشت 02 در 11:41 ب.ظ

     سلام ابراهیم. آخ ابراهیم! آخ خدا! آخ خدایا! امشب گرفته گریه ها دست دلم را! آخ چه شبیِ امشب ابراهیم! حتی نمیتونیم از دردمون داد بزنیم! آخهای امشبم رو قورتش میدم تا صدام از بین دیوارهای خونه بیرون نره. دلم عربده میخواد ابراهیم. دلم نعره زدن میخواد. دارم دیوانه میشم! خدایا میدونی خاکیها زمانی که جوون هستن چقدر آرزو دارن واسه عمری که فقط یک بار بهشون میدی؟ حواست هست زمانی که به خاطر هیچ چی مهلت ادامه ازشون گرفته میشه چه جوریه؟ میدونی چه حسی داره عزیز آدم، بچه آدم نامزد آدم پدر آدم امشب زنده باشه ولی بدونی فردا صبح قراره بره؟ بیمار نباشه تصادف نکرده باشه سکته نزده باشه هیچ چیزیش نباشه ولی قراره بره؟ میدونی چه حسیه حتی نشه جنازه عزیزت رو روی دستت ببری و واسه خاطر دل خودت مجلس دلخواهت رو بگیری واسش؟ خدایا حواست هست اینهایی که امشب دارن یواشکی نفس میبرن فقط آدمهای خاکی هستن؟ میدونی صبوری بی انتها ندارن؟ میدونی ما دلهامون یه مشت خاک بیشتر نیست که اینجوری از شکستن گذشته؟ خدایا اینها رو میدونی؟ خدایا میبینی؟ خدایا میخونی؟ ما رو میخونی؟ منو میخونی؟ ابراهیم! ببخش ابراهیم! دارم خفه میشم. دارم میمیرم ابراهیم! کو شونه ای که تو و من و همه بتونیم سر بذاریم بهش و ضجه هامون رو بدون ترس ول کنیم بره به عرش؟ ابراهیم! ببخش ابراهیم! امروز سکوت کردم. عادی حرف زدم. عادی زندگی کردم. حتی خندیدم. اما ابراهیم! الان که اینجا دیدمت… دارم میمیرم ابراهیم. قلبم درد میکنه. خدایا میدونی بالاتر از شکستن دل چه جوریه؟ حسش رو میدونی؟ آخ خدا! آخ ابراهیم! عروسی نمیرم. از هر صدایی متنفرم. از ادای این شادیهای مسخره بدم میاد. حق داشتی نرفتی. با اونهایی که هنوز یهخورده بیدارن تا بفهمنت بزن بیرون. شاید آرامشی داخلش باشه. بیشتر از اون عروسیها باشه. آخ ابراهیم! خدایا شب اول قبر جوونی که هیچ چیزیش نبود و رفت به خاطر هیچ چی میدونی چه جوریه؟ واسه بازمونده ها میدونی امشب چه مدل شبیِ؟ خدایا هستی؟ خدایااااااااااااا! هستیییییییییییییییییییی؟ هستی خدایا اصلا هستی؟ ببخش ابراهیم! نمیدونم چی شد که وقتی اینجا دیدمت افسار خشم و عقل و اشکم همه از دستم در رفتن. دست خودم نیست ابراهیم. ببخش. نمیتونم. نمیفهمم. خودم رو نمیفهمم. واسه چی یه دفعه اینطوری شدم؟ اون کوچولوها هنوز میان. گنجشکها و یاکریمها. چند وقت پیش یه صدای وحشتناکی اومد که خیال کردم شیشه میشکنه از برخوردش. ظاهرا یه کلاغ میخواست فرود بیاد بالهاش بزرگ بودن نتونست به چنان ضربی خورد به شیشه که هم شیشه لرزید هم دل من. مونده بودم اگر بی افته روی بالکن و گیر کنه من چه مدلی باید پروازش بدم بدون اینکه نوکم بزنه و پدرم رو دربیاره. این موجودات خدا تنها مثبتهایی هستن که حس میکنم هنوز پاکن ابراهیم. آخ ابراهیم. ببخش! دلم بدجوری امشب گرفته! به امید صبحی که بتونیم با خاطر آسوده و با صدای بلند روی جاهای خالی شمشادهامون ضجه بزنیم!

     پاسخ