بی حسی از مدلِ…

4شنبه بعد از ظهر. آخجون آخر هفته! ولی عجب خستم! فقط ریاضی و علوم و فنآوری ششم مونده. علوم فقط بریل کردنش مونده و اون2تا…. اه ولش کن دیگه!
باید اون مقدمه کوفتی رو واسه پست5بهمن بنویسم. کاش دیشب نوشته بودمش تا امروز میرفتم بالای سر پست15بهمن. هی! چه مرگم شده! من از زبان متنفر… خب. متنفر بودم. شاید الان دیگه ازش متنفر نیستم. شاید الان که میشه آرومتر بخونمش، بدون فشار استرس امتحان و کلاس، و الان که یهخورده زمان واسه خودم دارم، شاید حسم بهش آرومتر شده. آرومتر. ملایمتر. نرمتر. شاید هم… شاید خیلی هم ازش بدم نمیاد. عجیب! خیلی عجیب!
اون چراغ چشمک زن خطرناک ظاهرا از خاطر مادرم رفته و امیدوارم دیگه برنگرده. دسته کم نه الان. خدایا چقدر خستم!
دلم یه پوله گنده میخواد تا یه گیر بزرگ بزرگ بزرگم رو حلش کنم. خدایا به خیلیها میلیاردی میدی این مبلغ من واقعا کوچیکه کاش میشد بهم بدی! شاید هم حکمتی داره. خب در هر حال من این پوله رو ندارم. از خستگی گیجم.
حس نق زدن نیست. خدایا تو که همه رو از حفظی میشه دیگه نق نزنم؟ واقعا حوصلهش رو ندارم.
مادرم قاعدتا باید بعد از2برسه. دیروز تشویقم میکرد5شنبه بزنم بیرون. کتابخونه یا هر جا با بچه ها. گفتم حسش نیست. میگفت دسته کم یه دفعه پیش از پیشرفت کرونا بد نیست بری و به روحیه ات استراحت بدی. گفتم حالا تا ببینم. دیگه تکرار نکردم که حسش نیست ولی واقعا نیست. حس بیرون رفتن نیست. حس نق زدن نیست. حس جنگ با این خستگی نیست. دلم میخواد دستم رو بذارم زیر سرم و ولو باقی بمونم تا منطق با چوب بیاد بالای سرم و بگه مگه خریت آدم خاکی تا کجا میتونه پیش بره! تا2هنوز خیلی باقیه. مادرم الان نمیاد. فعلا حس نوشتن هم دیگه نیست. تا بعد.

اولین کسی باشید که این پست را میپسندد.

پسندیدن

نپسندیدن