عجب روزی بود!

2 دیدگاه دربارهٔ «عجب روزی بود!»

1. مهشید می‌گوید:

   دوشنبه, 14 آذر 01 در 1:14 ب.ظ

   روی عنوان این یادداشت با خودم به هیچ نتیجه ای نرسیدم. میخواستم یک عنوان متفاوت داشته باشد، شبیه خودش که با همۀ یادداشت های قبلی فرق دارد. رستاک دارد می خواند. از آدمی که آمد و رویا هایش را به دست گرفت، بوسید، به آغوش کشید و حالا، میخواهد برود!
   میخواهد قصه را تمام کند و تمامِ رویا هایی که با دست هایش ساخته بود هم، لابد همراه خودش محکوم به پایان خواهند شد.
   خدا برف فرستاده اما انگار از آسمان تا زمین، راه بسیار است و غصه سنگین، که این طور آب میشوند و می افتند!
   اوضاع اینترنت دوباره خوب نیست. انگار مردمِ خسته در خیابان ها باز هم قرار گذاشته اند. پاییز های تهرانِ عزیز را همیشه دوست داشته ام. چه کسی گفته که اصلا سرما بی رحم است؟ سرما، این مهربانِ خوش عطر که آمدنش گونه های سرخ می آورد و لبخند هایی با طعم شکلات داغ!
   دیروز اتفاق های خوب و عجیبِ بسیار افتاده است. کاش میتوانستم یکی از جلسات حافظ را برای خودم نگهدارم. برای زمانی که حال خوب گم میشود و پیدایش نمی کنم. اگر شبیه سینمایی خاطره پرداز روزی همچین چیزی را بشر ابداع کند، سال های پیری حتما به کلاس حافظ برمیگردم. همانجا که استاد شرح غزل ها را میگوید، آنجا که کنار میز من می ایستد و میگوید این بار من بخوانم، همان لحظه که تمام تلاشش این است که حتی گوشه ای از تصویرِ کمانِ شعرِ حافظ، برای من مبهم نباشد.
   بعد از حافظ ساعتم خالی بود. ساعتی که استاد حافظمان، کشف الاسرار درس می گفت. تصمیم گرفتم بروم و ساعت خالی ام را با واژه های شیرین و آشوبگر میبدی بگذرانم. وقتی اجازه گرفتم تا سر کلاسش بنشینم، جمله ای گفت که تا همیشه در خاطرم می ماند. جمله ای که مبالغه بسیار دارد اما شنیدنش از زبان اوی عزیز، همان شکلات داغیست که توی دست های سرد و باران خورده، معنای حقیقیِ شادی و لبخند است. خوب یادم هست. گفتم. « استاد؟ میشه سر این کلاس باشم؟ »
   قدری مکث کرد. انگار که داشت نگاهم می کرد. چند ثانیه که گذشت گفت.
   « چرا نمی تونی باشی؟ تو، سر هر کلاسی بری خیر و برکتش زیاد می شه مهشید. بیا دخترم. بیا بشین! »
   تشکر کردم و گفتم او، لطف فراوان به من دارد. با لبخندی که تا همیشه روی یک قاب کوچک از دیوار های ذهنم می ماند.
   استاد تاریخ زبان فارسی، کارگاهی برای روش درس خواندن گذاشته است. کارگاهی که یک شنبه ی سنگین را خسته کننده تر می کند. من ذبط می کنم چون چشم هایم را اصلا نمیتوانم باز نگهدارم! گفته ایم ساعتش را تغییر دهد و ای کاش بشود.
   تنها بدی دیروز این بود که هیچ اشتها نداشتم و اگر اصرار هم اتاقی ام نبود، آن چند قاشق غزا را هم برای ناهار نمی خوردم.
   اکنون به آدم ها فکر می کنم. آدم هایی که در عین نبودن هستند و آدم هایی که حتی در زمانی که کنار مان نشسته اند، نیستند.
   این سوال را که به راستی کدام حضور حقیقیست و کدام بودن همیشگی، زیاد از خودم پرسیده ام. سوالی که پاسخش سخت است و دور. اما روزی پیدا خواهد شد. غریبه شدن آدم ها را من هم دوست ندارم اما این یکی از بازی های سخت زندگی است. شاید میخواهد ببیند آدمی تا کجا تاب می آورد! نه؟
   میخواهی راستش را بگویم؟ حالا هر آدمی که بخواهد غریبه شود، بگذار بشود! نمی گویم خیالم نیست. برایم مهم نیست یا آسان است. دروغ نمی گویم! اما ویرانگر، دیگر نه. ویرانگر نیست. مهدی یراحی از پاییز میخواند. به حال و هوای من این آهنگ نمی خواند. پاییز اینجا اکنون مهربان شده است. عزیز است. پاییز اینجا مرا دوست دارد. دلم اکنون آهنگ قرص خواب رستاک را میخواهد یا آهنگی که دو، سه روز است توی راه دانشکده، شب قبل از این که بخوابم، صبح وقتی بیدار می شوم و زمانی که مینویسم، توی ذهنم تکرار می شود.
   https://dls.musicmedia.ir/ahang/Rastak%20Tanhaee%20%5B%20musicmedia.ir%20%5D128.mp3

   پاسخ
   • پریسا می‌گوید:

     چهارشنبه, 16 آذر 01 در 9:48 ب.ظ

     زندگی جاده ایست، که سرشار از نادیده ها، ناگفته ها، و نارسیده هاست. و رهگذران، همگی همسفران ما در این راهند. افرادی که میآیند، همگام می شوند، و، می روند. می روند و خاطرات، ترسیم ها، و رویاها را با خود به همراه می برند. همچون باد، که برگ های خسته پاییز را، آرام، سبک، مهربان، با دست های سرد خویش، به همراه، تا ناکجا می برد.
     آه از زمانی که حال خوب گم می شود! زمانی که شاید، خاطره ای در گذشته، آن درد دیرآشنای بی وصف را، با رنگی سفید، سیاه، یا مهآلود، بر لوح ضمیرمان، نقش می زند!
     گم می شویم در این جاده های پیچ در پیچ هزاران منظره. پر از نقش. پر از رنگ. و پر از عابرانِ خسته و تنهایی که هر کدام، جهانی از درد، از خاطره، و از رویا را، بر شانه های خاک گرفته، به همراه دارند!

     پاسخ