عرضی نیست قدم میزنم.

به نظرم شنبه شب.
نمیشه وارد بازی های اینترنتی بشم. اینترنت. آخ اینترنت. سایفون هم جواب نمیده. راهنما هم فعلا نیستش باید منتظر بشم که برگرده بیادش تا امشب اون تونله رو… وووییی!
این کتابه هی داره میپیچه. دلم1کتاب جنایی میخواد.
همچنان وان دلم میخواد. کاش داشتم!
کولهم رو با یک کیف دستی که از خیلی پیش داشتم عوض کردم. چیزمیزهایی که در محل کار میخوام همراهم باشن رو چپوندم داخل این کیفه. واسه تنوع. بدک نیست.
این مزخرفات چیچیه میگم! مسخره!
عاقبت تنهام. من و خودم. خدایا تنهایی خیلی خوبه! دوستش دارم.
باید امشب دوباره زنگهام رو بزنم. گندش بزنن!
امروز بچه ها نبودن. کلی از مهتاب رو نوشتم داخل مدرسه. باید کاملش کنم. فردا این جوجه ها کلی گفتنی دارن واسم از امروزشون. حسش نیست. کاش بیخیال میشدن! نمیشن. خدایا! بازنشستگی میخوام! واقعا میخوام. واقعا میخوام!
با یک داد کنترل اوضاع راحتتره. اینو خیلیها میگن بهم. موافقم ولی موافق اجرای عملی این راه نیستم. این بچه ها رو تا ازم برمیاد سرشون صدام رو بالا نمیبرم. واقعا نمیتونم. اگر ببرم شب بیچاره میشم. اینها حقشون نیست با هوار کنترل بشن. ولی گاهی دلم میخواد که ای کاش دلش رو داشتم. گاهی واقعا خسته میشم ولی تقصیر این طفلکها چیه که من خستم! اینها چه تقصیری کردن که ما خسته ایم! تقصیر اینها نیست. واقعا نیست. خدایا تقصیر من هم… شاید یهخورده بیشتر از اندازه تقصیر داشتم ولی واقعا نه اینهمه. خدایا یعنی واقعا اینهمه تقصیرم بالا بوده که الان اینهمه بد خستم؟
یک بلایی سر هدفونم اومده. کاش ماجرا با عوض کردن هدفون حل بشه و گیر فیش سیستمم نباشه! نه آمادگی تعمیرش رو دارم نه تحمل ایرادش رو. خدایا یک کاری کن من اینو واقعا نمیتونم بفرستم بیمارستان بدجوری لازمش دارم.
حوصله نوشتن ندارم میرم بلکه بتونم چندتا زنگ موفق بزنم. تا بعد.

اولین کسی باشید که این پست را میپسندد.

پسندیدن

نپسندیدن