خدایا به امید خودت!

4 دیدگاه دربارهٔ «خدایا به امید خودت!»

1. ناشناسترین ناشناس زندگی می‌گوید:

   یکشنبه, 6 شهریور 01 در 11:06 ق.ظ

   سلام به پریسای عزیز. خخخ نمیدونم کاش دیشب بغلت کرده باشه. کاش راحت خوابیده باشی. کاش همه چی حل میشد. از ته قلبم میخوام سه شنبه برات سریع و راحت بگذره. نگرانم ولی بلد نیستم این روزا چرا کاری ازم برا عزیزام بر نمیاد. کاش تموم شه این شب مزخرف. هرچند من گیر کردم توش ولی کاش برا تو تموم شه. منو خدا بغلم نکرد ولی تاریکی شب بغل کرد. محکم هم بغلم کرده انقدر محکم که حس خفه شدن دارم. کاش یکم دستشو شل کنه. نمیدونم دعاهام برای سه شنبه چقدر مفیده ولی بین قطره قطره بارونایی که این روزا میاد از چشمم برات دعا میکنم. کاش قلبت آروم شه. کاش بهترینا برات پیش بیاد. منتظر خبر خوب از سمت تو میشینم. خدایا فقط ی خبر. ی خبر خوب این روزام آرزوست. من این روزا توقع هر ناملایماتی رو از سمت تو دارم. ولی این یکیو دیگه خوش باشه. خدایا مرسی. مرسییی خدایا.

   پاسخ
   • پریسا می‌گوید:

     یکشنبه, 6 شهریور 01 در 3:10 ب.ظ

     سلام ناشناس آشنای عزیز. همیشه میگم زندگی همه چیزش با همه. شب و روزش. تاریک و روشنش. تلخ و شیرینش. سیاه و سفیدش. این روزها همه ما داخل شب گیر کردیم. فقط هر کسی1گوشه داخل شب خودش گرفتاره. قشنگ نیست ولی بخشی از واقعیت زندگیه. سه شنبه ی من هم میاد و میره. هم صبحش و هم شبش. من هنوز به صبح، به خورشید، به خدا اعتقاد دارم. گاهی سر اشتباهات وحشتناک خودم زیاد بهم سخت گرفت ولی زمانهایی که لازمش داشتم همیشه بود. همیشه هست! حالا هم خودم و سه شنبه و شب رو یکجا سپردم به خودش. توکل به خودش. امیدوارم خارج از توانم ازم نخواد که شرمندش نشم! مثل همیشه توکل به خودش. هرچی اون بخواد همون میشه. بیشتر مواظب خودمون باشیم. ما فقط مال خودمون نیستیم. بیشترمون مال بقیه هاست. سهمشون ازمون رو لازم دارن. دلت آرام و ایامت به زودی زود به کام!

     پاسخ
2. مهشید می‌گوید:

   دوشنبه, 7 شهریور 01 در 0:24 ق.ظ

   ذهنم اکنون به انسان تشنه ای در کویر میماند. من باید در این خشکی بی انتها، واژه بیابم، جمله بسازم و بنویسم! فکری برای چینشِ موسیقی و صدا هایی که در یک پروژه ی نصفه نیمه به انتظار نشسته اند بکنم و قدری آرامش در هوای سردِ بی مادربزرگ بودن، بپاشم. هوایی که هر روز سرد تر می شود و اکنون مرا به شک انداخته که تابستان است!
   هیچ از دستم بر نمیآید. پدر بزرگ اکنون مرا به یاد مثال هایی می اندازد که استاد ها برای روح و تن میزدند! جسم قفس است و روح، به مرغی زندانی میماند که میل رهایی دارد. فکر رها شدن تنها چیزیست که بر ذهن و لحظه هایش حکم رانی میکند. دلم می خواهد حالم را در ظرف واژه ها بگنجانم ولی نمی شود. سر ریز میشوند، میشکنند و تکه هایشان چنان گم و گور می شود انگار که هرگز نبوده اند! کاش کسی میتوانست حالم را بنویسد. اولین بار است که دلم می خواهد کسی دیگر مرا بفهمد، مرا بنویسد و من فقط بخوانم! دلم می خواهد مثل یک مخاطب حالم را بخوانم و بعد، بگویم چه قدر مرا ندیده و نشنیده خوب میداند. انگار که واژه ها را از روی حال من چیده باشد. خودم توضیح و تصویر کردن این حس و حال با واژه ها را بلد نیستم. آغوش! آن هم آغوش خدا! به گمانم اگر روزی مرا بغل بگیرد دلم رفتن از آغوشش را نخواهد. راستی به نظرت آغوش خدا چه عطری دارد؟ شاید شبیه خاک باران خورده، مثل گونه های آدمی، یا شاید بابونه و بهار نارنج، مثل یک لبخند از سر شوق! گرمای آغوشش به یک باره سرما را تمام خواهد کرد. آغوشش باید مثل طلوع اول صبح مهربان باشد و همیشگی!
   میخواستم همیشگی بودنش را با یک مفهوم خاکی تفسیر کنم اما نیافتم. دلم یک همیشگی می خواهد! یک مهربانی همیشگی. یک آرامش همیشگی! اما جز خودش نمی یابم.
   خدا مهربان است. خدا همه ی ما را در آغوش دارد. خدا اکنون برای سنگینی غمی که شانه هامان را خم کرده بغض کرده است. خدا حتی حساب اشک های نریخته و گریه های زندانی شده پشت پلک های ما را دارد! من این را خوب میدانم. به یقین همین است. تکتک ضربان های قلبم گواهی می دهند. سه شنبه هم میآید. همه چیز با دست های مهربان خدا آسان میگذرد. شب مهربان تر میشود. با طلوع قصد صلح می کند. خدا هرگز هیچ کس را رها نمی کند. ریشه های ما در خاک محکم اند. دوباره جوانه خواهیم زد و به قول شعر، دوباره سبز می شویم

   پاسخ
   • پریسا می‌گوید:

     دوشنبه, 7 شهریور 01 در 5:29 ب.ظ

     به شب زمستان می مانَد، دلتنگی‌های ساکتِ من. تاریک، بارانی، سنگین، و، بی‌پایان. بی‌پایان!

     پاسخ