در امتداد زندگی.

صبح شنبه. درس میخونم. امشب کلاس دارم. ساعت8. هنوز تایمم عوض نشده خخخ.
امروز صبح خیلی زود در مرز پیوند بین صبح و شب شاید کمی این طرفتر از مرز شب اعترافات تلخی کردم. در مورد چیزهایی که هرگز ازشون جز با استاد زبان اینترنتیم، اون هم به بهانه انگلیسی صحبت کردن حرفی نزده بودم. در مورد واقعیتهایی که از نظرم واقعیت هستن و باورهایی که پیش از این به هر ترتیب سکوتم رو در موردشون نگه داشته بودم. دیگه نتونستم تحمل کنم. کاش در شکستن سکوت درازمدتم اشتباه نکرده باشم! خدا منو ببخشه ولی دیگه واقعا نتونستم. باورهای من خیلی دیر عوض میشن. خیلی دیر! ولی اگر عوض بشن خیلی سخت ترمیم میشن. خیلی سخت. و در بسیاری موارد، هرگز! اونها دیگه ترمیم نمیشن. من این رو میدونم ولی دلیلی نمیدیدم که جارش بزنم تا بقیه هم بدونن. حتی یک نفر جز خودم. ولی دیگه نتونستم. درددل نکردم. واقعا میشد تا آخر عمرم چیزی ازشون نگم ولی به جایی رسید که سکوت جایز نبود. به خاطر ناتوانی من نبود واقعا راه سومی نمیدیدم. یا باید دروغ میگفتم یا راست. من پیغمبر و فرشته نیستم ولی از مدتها پیش، از زمانی که در حال اصلاح پرونده ام هستم، تا جایی که از دستم بربیاد موافق دروغ گفتن نیستم این دفعه هم موافقش نبودم. باید میگفتم. باید میگفتم! نمیدونم کارم درست بوده یا نه ولی در هر حال من نتونستم سکوتم رو نگه دارم. بعد از اینهمه زمان. اینهمه زمان! خب به هر حال تا جایی که میدونم تأثیری در اعمال هیچ تغییری نداشتم و هیچ منفی رو از اینکه هست منفیتر نکردم و من همین واسم بسه. اما هنوز نمیفهمم. واسه چی ما اینقدر سخت پیش میریم در حالی که راه های هموار وجود دارن! آخه برای چی؟ یعنی اینقدر مهمه که من… بیخیال. اصلا به من چه!
امروز از زن بودن خودم حرصی شدم. از ایرانی بودن خودم هم حرصی شدم. نه به خاطر کشورم. خاکم رو دوست دارم ولی قوانینی که عرف شدن رو نه. این قواعد به طرز وحشتناکی زنجیرم کردن و من هیچ مدلی دست هام باز نیستن که اگر بودن شاید از دستم بیشتر از اینها برمی اومد. نمیدونم شاید هم برنمی اومد. گیریم که دستم باز بود چه غلطی میشد کنم؟ واقعا چی از دست یک مرد در این قیامت برمیاد که من نمیتونم انجامش بدم؟ شاید اینکه تمام قد میرفتم وسط آتیش بلکه بتونم حادثه دیده ها رو از دل شعله ها ببرم بیرون. خب چه جوری؟ واقعا اگر دستم میرسید چه جوری میشد انجامش بدم؟ خدایا نمیدونم. واقعا نمیدونم. خدایا واسه چی من هیچ چی نمیدونم؟
رفقای نامجازم کم مونده بود بدجوری کار دستم بدن. فشار این اواخر از تحملم خارج شد و صاف پرتم کرد توی بغل این نامجازهای خطرناک و من خودم رو دقیقا همونجا رها کردم و پریروز افتضاح… و البته دیروز صبح دستگیر شدم. اوه خداجان! الان خیلی مواظبم. باید متعادل با نامجازها بپرم وگرنه… این وگرنه رو ابدا نمیپسندم. از تصورش سردم میشه. این رو ابدا نمیخوام!
مادرم هنوز از ارتفاعات نیومده پایین. همراه خاله اون بالا موندن. تشویقش میکنم فعلا همونجا بمونه. اینجا اشخاصی در اطرافش هستن که متأسفانه خطر کرونا رو نه واسه خودشون نه واسه مادر من جدی نمیگیرن و تکیه کلامشون اینه که همه عاقبت باید بگیریمش و منو به حد جنون با این استدلال فوق چرند از جا در میبرن. من معمولا در اختلاف نظرها ترجیح میدم بیطرف بمونم و در نهایت روی شعله ها آب یا خاکستر بپاشم تا خاموش بشن. این رو خودم نمیگم همه میگن. تمام طایفه پراکنده ما میگن که این دختره در آروم کردن جوهای متشنج موفق عمل میکنه. ولی این ماجرا سر جونه و یک طرفش مادر منه. همیشه سعی کردم آبی روی آتیش باشم ولی این دفعه واقعا نمیتونم از خیر این یکی بگذرم و بذار من آتیش انداز باشم طوری نیست به جهنم جواب قیامتش با خودم این ملت دیگه رسما شورش رو درآوردن مدارا هم حدی داره. خیالم نیست اگر بدونم اون اشخاص مشخص اتفاقی اینجا رو میخونن. احتمالش ضعیفه تقریبا0ولی در هر حال خیالم نیست پیش بیاد به خودشون هم میگم که شما از مراعات گذروندی با این مدل منطقت که من واقعا نمیتونم تحملش کنم. از عوض کردن حرفم خوشم نمیاد. تا میتونم چیزی نمیگم که لازم بشه در حضور طرف عوضش کنم. اینجا و این دفعه هم همینطور. خلاصه مادرم اون بالاست و من هر مدل بتونم تشویقش میکنم که فعلا پایین نیاد.
مادرم میگفت زمانت رو باز کن دفعه بعد باید بریم سراغ قرمه سبزی. ووووییییی قرمه سبزی سخته با اونهمه سبزی جاتش واییی خداجون! آخ جون الان چندین تا دسر بلدم و غذا هم همینطور که پیش از این درستشون نکرده بودم و مواردی که خیلی پیش انجام میدادم و یادم رفته بود رو هم دوباره انجام دادم و یادم اومد و عالی انجامشون دادم و حسابی ایول! یوهو به خودم!
داره دیرم میشه. باید درس بخونم. کلاس امشبم. باید نق بزنم ازش ولی حسش نیست. داریم میریم طرف11صبح. بابا زمان اومدم وایستا! تا بعد.

۱ نفر این پست را پسندید.

پسندیدن

نپسندیدن