چه بارونی میاد!

6 دیدگاه دربارهٔ «چه بارونی میاد!»

1. مهشید می‌گوید:

   جمعه, 17 دی 00 در 9:16 ب.ظ

   امروز، از متولد شدنِ صبح، با دیدنِ لبخندِ خسته و زلالِ شبنم، دلم به دنبالِ بوی باران، هوای سرد و خشکِ شهر را جست و جو می کند، و نمی یابد! دلم باران می خواهد. این که مثلِ شب های روشنِ جهانِ کودکی ام، بی چتر زیرِ بارشِ حروفِ عاشقش ب ایستم و با دست هایم، نامه هایی که خدا برای مجسمۀ بی وفای زمینی اش می فرستد بخوانم. آدم بزرگ ها باورم نمی کردند. اما من زبانِ آهنگینِ باران را می فهمیدم! دست هایم را که بلند می کردم، قطره ها می چکید و واژه می شد. جمله می شد و من، پیغامش را در تکتک رگ و پی وجودم حس می کردم. آدم بزرگ ها اما باورم نمی کردند. هنوز هم نمی کنند! اکنون بزرگ شده ام اما عاقل، …. نمی دانم!
   دیوانگیست اگر هنوز دلم خواندنِ پیغام های باران را بخواهد، خوب می دانم. اما کاش کودکِ دیگری در جهان باشد که پیغامش را بگیرد. کاش باران دست خالی بند نیاید. من می دانم، او هر بار دیوانی از حرف های گفتنی دارد. دلم این روز ها دیوانه وار برای گذشته تنگ می شود. برای خوشبختی های کوچکی که اکنون، بزرگتر و شیرینتر از همیشه قلبم را به آغوش کشیده اند. برای دفترِ خاطراتی که متعلق به فرزندانِ روز بود و من، او را با زور و قهر، به جهانِ شب آوردم. برای پروانه ای پایان گرفته در بی رحمیِ آغازش که مرا به گریه وامیداشت. حتی برای برگ های زرد و خشکی که پایانش را به پاییز گره زده بود!
   کاش آدم ها خوشبختی ها شان را کوچک نبینند. هیچ کدامشان را! ایستادن زیرِ پنجره ای که میزبان باران است، شنیدنِ صدای کسی که نجات دهنده ای همیشگیست، درست در نزدیکیِ هر پایانِ ناگزیر. راستی آدم ها قدرِ صداهایی که می شنوند را می دانند؟ میدانند چه قدر عزیزند؟ چه قدر مهربانند؟ چه قدر حیاتی اند؟ چه قدر حیاتی اند! حیاتی اند، حیاتی اند……

   پاسخ
   • پریسا می‌گوید:

     یکشنبه, 19 دی 00 در 8:13 ب.ظ

     باران که میبارد، هزاران حرف دارم از جنس شفاف اشک، با آسمان! باران که می‌بارد، هزاران خاطره بیدار می‌شوند، بر شکسته های لوح خاطر من! باران که می‌بارد، من انتظار را مینگارم، بر شیشه‌ی پنجره‌ی بسته‌ی اتاقم، با سر انگشت خیس خیال! باران که می‌بارد، آه! کاش امشب، باز هم، باران ببارد!

     پاسخ
2. مهشید می‌گوید:

   جمعه, 17 دی 00 در 9:20 ب.ظ

   سلام پری جان! می گم کاش به این قذیه ی «سجده» نمی رسیدی ولی حالا که رسیدی، سفت بچسبش خخخخخخخ. من که سر درِ اون کلبه پینش کردم، که مباد از یادِ لحظه های بی رمقم برود. خخخخخخخ. همین قدر نا مهربون شدم این روزا! خوش باشی و برقرار!

   پاسخ
   • پریسا می‌گوید:

     یکشنبه, 19 دی 00 در 8:15 ب.ظ

     سلام مهشیدی. موافقم کاش بهش نمیرسیدم ولی رسیدم. تو نامهربون نیستی. فقط میخوایی با خودت مهربونتر باشی و این از نظر من بد نیست. مهشیدی! کاش میشد من و تو و1نفر دیگه که حالا بی صدا اینجا میاد، دست هم رو میگرفتیم و1شبی بعد از بارون، خط رنگینکمان روز رو میگرفتیم و واسه همیشه از این تاریک خونه میرفتیم! میرفتیم به جایی که سرمای دست هیچ مجسمه ای بهمون نمیرسید! ببخش! آرزوی1دفعه ای بود باید قورتش میدادم ولی اومد دیگه! شاد باشی!

     پاسخ
     • مهشید می‌گوید:

       یکشنبه, 19 دی 00 در 8:58 ب.ظ

       چه آرزویِ یهوییِ قشنگی. کاش یه روز خورشید بیاد سرک بکشه به اعماق شب! اون گوشه کنارا، کنارِ ستاره های کوچیکِ تازه متولد شده، بعد از کلی جسم متلاشی شده از ستاره هایی که عمری از درخشیدنشون گذشته، آغوشِ مهربونش رو وا کنه، تا سرمای دستای مجسمه های سنگیِ زمینی، از خاطر لحظه های من و تو و اون همراهِ عزیز بره!

       پاسخ
       • پریسا می‌گوید:

         دوشنبه, 20 دی 00 در 7:18 ق.ظ

         اون همراه هم زمانی دردش اومد ولی من جوهر دردش رو الان دارم حس میکنم. بیشتر از چیزی بوده که من اون زمان تصور میکردم. کاش الان دیگه زخمش کهنه شده باشه! کاش میشد آرزوهای1دفعه ای گاهی برآورده میشدن! کاش رنگین کمانی بود که بتونه وزن خودمون و کوله بارهای تاریکمون رو تحمل کنه تا ازش بریم بالا و واسه همیشه این مسیر رو پشت سر بذاریم! بذاریمش واسه اونهایی که واسه رسیدن به خط پایانهای خاکی هر مدلی تقلب میکنن. حتی توی خواب. کاش راه رنگین کمان فقط واسه1شب فقط واسه خودمون3تا باز میشد! هی! زیادی هوایی خلبازیهام شدم. جدی نگیر. بپر درس بخون دیرت نشه من هم برم مدرسه!

         پاسخ