سالگرد خون!

باز گرد و قصه گو برایم از بهار.
باز گرد! من خزان سرم نمیشود.
سالها گذشت از آن شبانگهِ سیاه.
رفتنت هنوز باورم نمیشود!
باز گرد و در کنار حسرتم نشین!
داستانِ صبح و نوبهار باز گو.
ترجمانِ خنده های بی بهانه باش.
قصه از پرندگانِ نغمه ساز گو.
سالها گذشت و روحِ بی‌قرارِ من،
یک دم از غمِ نبودنت رها نشد.
بعد از آن وداعِ ناگهانِ شبنشان،
درد، یک نفس ز سینه‌ام جدا نشد.
سالها گذشت و من هنوز در نهان،
می‌سرایم از سکوتِ سوگوارِ شام.
می‌نگارم این حدیثِ کهنه را به خون!
شامگاهِ درد و گریه های ناتمام.
سالها گذشت و اندر این سرای سرد،
من خراب و خواب و خورد و خسته‌ام هنوز.
شامگاه رفت و قصه هم تمام شد!
من چو بغضِ در گلو شکسته‌ام هنوز!
در میانِ سینه‌ام تنوره می‌کشد،
باز در شبانگهان هوای سرخِ خون.
باز آن قرارِ تار و تلخ و ناگذر!
باز انفجارِ درد و ماتم و جنون!
-پریسا-

اولین کسی باشید که این پست را میپسندد.

پسندیدن

نپسندیدن