هیچ چی از هیچ کجا!

صبح جمعه. فردا شب کلاس هست یا نیست؟ استاد جواب نداد. موضوع انشا هم نفرستاد واسم. کاش جواب می داد تکلیفم رو می دونستم!
15شهریور مدرسه. خدایا کمکم کن! بدجوری کمکم کن! لطفا!
دیشب جلسه اول کلاس تدوین. از صدابازی بدم نمیاد ولی از بس چت توی کلاس بود من چیزی ازش نفهمیده بودم بعدش اومدم بیرون با چندتا از بچه های تیمتاک تمرین کردیم و اونقدر خندیدیم که من حس کردم سرم داره گیج میره.
اینجا عجیب بی صداست. تقریبا حس می کنم گوشه ی جهان فقط خودم موندم و در حال تماشای سکون ابدی هستم. فقط خودم. خودم تنها. چه قدر عجیب! چه قدر وسیع! فقط خودم تنها!
اداره های اطرافم باز نیستن. ملت هم در رفتن سفر یا ییلاق یا هرچی. راستی تاسوعا امروزه یا فردا؟ کاش فردا باشه اگر باشه تعطیلات1روز بیشتره و ملت1روز کمتر این اطراف شلوغی راه میندازن! حیف شد که به زمان مدرسه نخورد. این لذت های ریز زندگی هم پر خخخ.
مادرم هم رفت ییلاق. خدا رو شکر! اونجا حس می کنم جاش امنتره. نمی شد بره و عاقبت از لا به لای شرایط فراریش دادم رفت. خوبه که اینجا نیست. دلم نمی خواد وسط توفان کرونا و گرفتاری های دیگه که اذیتش می کنن اینجا باشه. ولی ای کاش می شد خودم هم رفته بودم و وسط این گرفتاری هایی که اذیتم می کنن اینجا نباشم! استرس درس و مشق و مدرسه و, … واقعا هیچ کدوم از این ها اینهمه نمی ارزن که من اینهمه واسشون اذیت میشم. پس واسه چی میشم؟ از بس بوقم! کاش اینهمه بوق نبودم!
استاد مبارکی آدرس اینجا رو خواست ندادم بهش. تصور کن بیاد اینجا رو بخونه. اوه خدا2زار حیثیت نداشته ام میره به خاکستر آخه اینجا؟ نه خداییش اینجا؟ من هیچ چی نمیگم خودت بگو اینجا آخه؟ وووویییییی خخخ!
چندتا ماشین از این زیر رد شدن. دلم خواست داخلشون بودم. حرکت. هوای آزاد. پنجره ی باز و باد. مقصدهای با حال. هی از کجا معلوم این ها کجا می رفتن؟ نه نظرم عوض شد دلم نمی خواد داخلشون بودم دلم می خواد می شد خودم به مقصدی که خودم می خوام با افرادی که خودم دلم می خواد الان بیرون بودم. افرادی که دلم می خواد؟ مثلا کی؟ هی! می دونی چیه؟ همینجا که الان هستم فیت خودمه اصلا نمی خوام اون بیرون باشم همینجا و تنهایی و اینترنت رو عشقه.
باید1فایل آزمایشی درست کنم واسه پیدا کردن جوابهام توی این ریپر. کاش چیزی ازش سرم بشه! گاهی حس می کنم مخم سیمانی شده دیگه مطلب جدید توش جا نمیشه. شاید بشه و من اشتباه می کنم ولی این, … اه این ملت اطرافم واسه چی نشد سرشون نمیشه؟ خاطرم باشه این رو بهشون بگم غیبتشون نشه. حتما باید به طرف بگم بابا تو نشد و من نمی تونم و ازم برنمیاد سرت نمیشه؟ بابا به خدا چسبیدم زیر زمین درک رو بیخیال1طرفی مروت کنه بسه واسم به خدا!
می دونی؟ گاهی حس می کنم از نق هم خسته میشم و عاقبت1زمانی میشه که دیگه نمی زنم. نه می خندم, نه بحث می کنم, نه نق می زنم. فقط1روز صبح, یا1شب بلند, بی حرف و آهسته بلند میشم, گوشیم رو بر می دارم, سیمکارت قدیمیم رو از داخلش درمیارم و خیلی بی حس می شکنمش و مدم رو هم خاموش می کنم و تمام. نمی دونم واسه چی حس می کنم1زمانی به این لحظه می رسم. هنوز مونده. هنوز به دلتنگی های بعدش فکر می کنم. هنوز به اونجایی نرسیدم که به اون بعدش فکر نکنم. هنوز نرسیدم ولی, … خب که چی؟ عه راستی دیدی دارم تمرین می کنم به جای خوب بگم خب؟ این مدلی ایسپیک هم خوب تر یعنی خب تر می خونه این رو. باز هم من و دستور زبان برند خودم که زبان پارسی رو از گور درمیاره به لعنت کردنم. ول کن چی می گفتم؟ آهان خب که چی! خب که چی؟ سیمکارت می شکنم و مدم خواموش؟ که چی؟ چه انتظاری از ملت دارم؟ که بلند شن بیان بزنن روی شونه هام و بغلم کنن که آخ قهرمان بیچاره ی خسته ما می فهمیمت چه زجری کشیدی عزیز دلهامون از اینهمه فعالیت و فشار استرس و تلاش کردن ها و نق زدن ها واسه اثبات اینکه نمی تونی و خسته ای و آه ای اسطوره ی تحمل خیلی می فهمیمت؟ آخ خدایا! آخ خدایا این چه قدر مسخره هست خدایا دلم! واییییی خدایااااا خخخ آییییی خخخ واااااایییییی خخخخ خخخخ خخخخ!
اه مسخره! بسه دیگه دلقک بازی. راستی دلقک یا دلغک؟ حسش نیست از گوگولی جون بپرسم. ولی هی خیلی با حاله گاهی نشستن و از بی مزگی تراشیدن های دستساز خندیدن شبیه الان خودم. خوش گذشت. یا خدا تازه1کلاس دیگه توی راهه. از روند تشکیلش بی اطلاعم ولی اگر تشکیل بشه وووواااااییییی! داخل محله آگهیش رو زدن. کارگاه آنلاین ترجمه. بهش میاد از اون کلاس های فوق سنگین باشه با تکالیف و شرایط نفسگیر که البته عجیب نیست. زبانه دیگه. مربی هم که نمیاد مغزهای اعضا رو نوازش کنه! درس میده, تکلیف میده و بازخورد می خواد! خدایا کدوم بخش از خریتم مجبورم کرد جزو شرکت کننده های داوطلب خودم رو معرفی کنم؟ مدرسه که باز بشه و کانون که شروع بشه با این کلاس اسکایپیه و اون کلاس زبان اینترنتیه و اوخ راستی بخش دوم میدترم زبان اینترنتیه و این کلاس جدیده و اون کلاس داستانه و خدایا بابا برفی خیلی زمانه توی نوبته بالای سرش نرفتم خدایاااا کرونا کرونا کرونا کرونا کرونا کروناااااا کرونا به نظرم راه فرار مثبتیه این کرونا بیا بغلم ویروس جان بیا که کلید نجاتی تو بیا بیاااآاااآاااآااا عزیزه دلم وایی خدا بیا!
خوب. نه ببخشید خب. حالا1لحظه تصور کن استاد مبارکی اینجا بیاد و فقط همین1دونه رو ببینه. یا خدا این از تمام احتمالات ترسناک اون بالا بدتره خخخ خدایا من چه تقصیری کردم که این بلاها سرم میاد آخه؟
ولی1چیزی! هنوز می تونم این خخخ رو بگم. پس هنوز میشه به تمام این ها خندید. خنده مثبته هرچند تلخش. هنوز میشه در موردشون مسخرگی بنویسم و لبخند بزنم. هنوز لبخند هست. امید به فرداهایی که میاد و خدا رو چه دیدی شاید خبرهای خوب داخلشون باشه هم هست. سلامتی جسم هم که هست. خونواده هم که هست. محل امن برای آرامش و تنهایی و آزادی هم هست. سقفی بر سر که وسط این جهنم که کسی به کسی نیست درگیر کوچ و اجاره و صاحب خونه و حکم تخلیه و زمان محدود واسه تغییر آدرس از این هیاهوی ترسناک جهنمی توی بغل ستونها و دیوارهاش در امان باشم هم هست. و از همه بالاتر, خدا هم هست. ظاهرا باید برم اون بالا رو اصلاح کنم. من در جهان تنها نیستم. اینهمه همراه آشنای آشنا! حرفم رو پس گرفتم. من هستم و کلی همراه که تمامشون رو دوست دارم. خیلی هاشون رو اینجا نگفتم ولی اون ها هستن و دارن به فراموش شدنشون می خندن و مسخره ام می کنن به خاطر حواس داغون و پرتم. خدایا فقط تو باش و کمکم کن باقی هم اگر تو بخوایی همچنان هستن. لطفا بخواه! لطفا!
ساعت از9گذشت و استاد کلاس فردا شب هنوز جواب نداد. موضوع انشا هم نداد. بیخیال باید فرمون برنامه هام رو عوض کنم که زمانم تلف نشه. بسه دیگه زیاد اینجا چرخیدم. برم سر درسم ولی آخ که چه قهوه می خوام خخخ! حالا بذار از اینجا بزنم بیرون بعدش درس و قهوه و همچنان خخخ! ساعت9و15دقیقه به ساعت سیستم من. من رفتم.

اولین کسی باشید که این پست را میپسندد.

پسندیدن

نپسندیدن