معلم خوبیه زندگی! خوب درس بخون و زود یاد بگیر!

همچنان۵شنبه. داره شب میشه. درس می خونم. مادرم داره اوضاع اطرافم رو مرتب می کنه. سرویسکار دستگاه تصفیه آب اومده داره تنظیمش می کنه و من درس می خونم و درس می خونم و…
امروز سعی کردم۱کسی رو قانع کنم که۱امانتی رو از روی شونه هام تحویل بگیره ولی موفق نشدم. نمی تونستم توضیح بدم. فقط می گفتم من گرفتارم. من درگیرم. من درس دارم. شکر که رو در رو نبودیم و طرف نفس های به شماره افتادم رو نمی شنید. سعی کردم. بحث کردم. اصرار کردم. نتونستم. جواب منفی بود. آخر کلام اون۱کسی گفت شما جایی نمیری. دیگه هم بحثی ندارم. سکوت کردم. دیگه نمی شد بیشتر اصرار کنم. قشنگ نیست. قشنگ نبود. گاهی باید بس کنیم. واسه رسیدن به هر چیزی تا هر جایی نمیشه پیش بریم. گاهی میشه حرفت پیش بره ولی به هر قیمتی نباید پیش ببری. گاهی باید سکوت کنی. گاهی باید کوتاه بیایی. گاهی باید بحث نکنی. اصرار نکنی. توضیح ندی. توجیه نکنی. گاهی باید حرف گوش بدی هرچند بهت سخت بگذره. گاهی باید خودت رو نگه داری از ادامه بحث و اصرار و آخه گفتن ها. گاهی باید بفهمی که دیگه لازمه اگر چشم نمیگی هیچ چی نگی و در جواب پرسش آخر بگی باشه یا سکوت کنی و اجازه بدی سکوتت نوشته بشه به حساب رضایتت. گاهی باید حواست باشه که به هر قیمتی نمیشه به نتیجه دلخواه رسید. چه بسا این وسط۱چیزهایی رو از دست بدی که واست زیاد با ارزشن. بعدش واست سخت میشه نگاه از درهای بسته گرفتن و رفتن. گاهی باید متوقف بشی از گفتن و گفتن و گفتن. گاهی باید تموم کنی هوار و گفتار رو. گاهی باید به جای اعتراض و به جای تو هرچی می خوایی بگو من در نهایت موافق نیستم بگی چشم سعیم رو می کنم. گاهی باید اجازه ندی یادت بره که سر زمانش از جایی که می خوایی و اصرار داری وایستی۲قدم بری عقب. گاهی باید واقعا سعی کنی. گاهی باید حرفت رو عوض کنی هرچند اگر نظرت هم عوض نشده باشه. گاهی لازمه سری که به نشونه۱نه ی بی تغییر بالا گرفتی رو۱کوچولو بیاری پایین و به جای آسمون به مقابل نگاه کنی. به دستی که از رو به رو دراز شده و دستت رو گرفته و به نگاهی که دوخته شده به نگاهت و گوش کنی به کلامی که واسه عوض کردن نه ی سفتت داره گفته میشه. گاهی لازمه هرچند برخلاف نظرت سرت رو بیاری پایین به نشانه تأیید. به نشانه پذیرش. به نشانه اگر این درسته پس باشه انجام میدم. گاهی لازمه۱خورده متوقف بشی و ببینی. بشنوی. بفهمی. چیزی. صدایی. مفهومی جز خودت رو. گاهی لازمه تحمل کنی و اجازه ندی فراموشت بشه مواردی با ارزش تر از پیش بردن حرف و هدفت هست که حفظشون کنی. گاهی… چه قدر زندگی عجیبه. معلم خوبیه. سختگیره ولی خوب درس میده. از دستش نمیشه در بری. در هر حال یادت میده. اونقدر تکرار می کنه اونقدر امتحان می گیره تا درسه رو بلد بشی. تک ماده و تبصره هم نداره. باید قبول بشی. باید تجدیدیت رو امتحان بدی و قبول بشی. تا درس نگیری تکرار می کنه. باز هم. باز هم و باز هم. پس خوب درس بخون. درست یاد بگیر و سریع تر بلد بشو. پیش از اینکه کار به تجدید و تنبیه و تکرار برسه. چمه این شب ها! چمه امشب! آخ خدا! خدایا! خدایا بسه دیگه!
نباید اینجا اینهمه وراجی کنم ولی دست خودم نیست اینجا تنها جاییه که این روزها می تونم حرف بزنم. اگر نزنم دق می کنم. شب هایی شبیه این شب هام. شب هایی شبیه امشب. اگر نگم. اگر ننویسم دق می کنم. من باید حرف بزنم. با کسی نمی تونم حرف بزنم باید بنویسم. جایی نمیشه بنویسم پس باید اینجا بشه بنویسم. اگر ننویسم دق می کنم. من باید بتونم سبک بشم. هیچ راهی واسه این سبک شدن نیست. باید اینجا سبک بشم. اگر نشم دق می کنم. اگر سکوتم رو نگه دارم دق می کنم. دق می کنم! خداجان دق می کنم بسه دیگه!
سرویسکاره رفت. مادرم همچنان با خونه و با گل هاش مشغوله. حال مثبتش رو دوست دارم. کاش این مدلی بمونه!
باید برم سر درس. هنوز ایمیلم به استاد واسه فردا مونده. استادم آدم جالبیه. دلم بعد از پایان ترم تنگ میشه واسش. دیروز خبرهای خوبی می داد از راه افتادن امکان مشاوره برای ترم های آینده داخل همینجایی که درس می خونم. اینجا رو دوست دارم. کاش بتونم همین طور مستقیم درش پیش برم!
دیگه نمی خوام بنویسم. حس داخل سرم نیست. شاید باز بیام. شاید. کاش نیام! لازمه عاقل تر باشم. درس دارم. باقیش باشه بعد واقعا لازمه تمومش کنم. ولی۱چیزی. زندگی همچنان دوست داشتنیه. حتی بخش های این رنگیش که هم تیره می زنه و هم از طرف من به شدت… بیخیال. تا بعد.

2 نفر این پست را پسندیدند.

پسندیدن

نپسندیدن