من و این روزها.

4 دیدگاه دربارهٔ «من و این روزها.»

1. ابراهیم می‌گوید:

   پنجشنبه, 16 فروردین 97 در 9:59 ق.ظ

   سلام
   وای که چقدر خوبی تو
   پریسا گاهی مجبوریم بخاطر حتی کسی که تا دیروزا دشمن سر سختمون بود پول خرج کنیم و کادو ببریم حتی اگه بعدش چند شب خوابمون نبره خخخ
   گذشته رو بیخیال
   منم عید رفتم کرمان
   از داداش دوستم انتظار داشتم که باهم بد رفتاری کنه بخاطر اینکه وقتی که باید برم نرفتم و از این چیزا
   البته بهش حق میدادم هرچند واسه خودم دلیل داشتم واسه نرفتنم ولی خوب به قول معروف کسی از دل کسی خبر نداره
   اولش چنان سرد باهم برخورد کرد که همراه های خودم و اونایی که کلا خونشون بودن از این همه سردی اون حیرت کردن
   ولی من نکردم و چیزی هم نگفتم
   دلم میخواست این قبلترها از خودم دفاع کنم و زمین و زمان رو مقصر بدونم جز خودم ولی نکردم و این دیوونه ها فقط لبخند زدم و اونم مدتی گفت و گفت اینقده ادامه داد به متلک پرونی که همه صداشون در اومد
   اگه قبل تر بود شاید بخاطر غرورم جواب میدادم ولی چیزی نگفتم
   فربد ازم خواست از اونجا هرچی سریعتر بریم چنان خودشو مقصر این اتفاق میدونست و از اینکه من رو مجبور کرده همراهش برم کرمان ناراحت بود که هر لحظه انتظار میرفت از ناراحتی هوار بزنه
   ولی من گفتم اومدیم و تا آخرشم میمونیم
   داداش دوستم هم همچنان میگفت و میگفت تا اینکه اومد و با گریه بغلم کرد
   و هرچی یخ بود شکست و آب شد بازم عین همیشه صمیمی شدیم
   گاهی باید برای کار هایی که از نظر خودت مثبت و از نظر بقیه منفی بود
   باید از پول و غرور و از اینات بگذری چاره ای نیست
   خدایا من قرار بود دو سه جمله بنویسم و برم سراغ درس
   شاد باشی پریسا من برم تا چیزی یادم نیومده و باز ادامه ندادم

   پاسخ
   • پریسا می‌گوید:

     جمعه, 17 فروردین 97 در 7:24 ق.ظ

     سلام دشمن عزیز. نه ابراهیم من خوب نیستم. فقط دارم سعی می کنم بهتر باشم. کاش بتونم. ابراهیم واقعیتش رو بخوایی1جاهایی این سعی کردن واقعا واقعا واقعا سخته واسم. جاهایی که واقعا دلم نمی خواد. اون قدر شدید دلم نمی خواد که واسه برداشتن1قدم، واسه گفتن1کلمه، واسه نوشتن1حرف انگار1کوه جا به جا می کنم. دست خودم نیست بعضی موارد رو واقعا نمی تونم پشت سر بذارم. خدایا کمکم کن.
     کادو خخخ وایی دلم می خواد بزنمت دلیل هم نداره همین طوری دلم دشمن کتک زنی خواست. اون بنده خدا دشمنم نبود. من هم دشمنش نبودم فقط وسطمون1دشت گرد و خاک نشسته بود و خخخ. واقعیتش تقصیر من خوب یعنی تمامش تقصیر من نبود. جفتمون تقصیر داشتیم. نمی دونم کی بیشتر ولی داشتیم.
     موافقم گذشته رو بیخیال. ابراهیم الان که بهش فکر می کنم یواشکی، نه آشکارا خوشحالم که دیشب رفتم. به نظرم این مدلی جاده امروز صبح قشنگ تره. ممنون از تو. نه از سر بدجنسی ولی اصلا خیال رفتن نداشتم. طرف درست فهمیده بود. تبریکم از سر تکلیف بود و دعوت اون بنده خدا رو هم گذاشته بودم به حساب تکلیفی از جنس تبریک خودم. نمی دونم چی شد که بعد از خوندن کامنتت1دفعه حس کردم1چیزی پرتم کرد بالا که بپرم و آماده بشم و…
     پس رفتی. چه قدر خوب کردی ابراهیم. خوب کردی که رفتی. خوب کردی که جواب اون گفتار رو با سکوت دادی. ابراهیم گاهی کلام با دل همراه نیست. برادر دوستت اون لحظه نمی تونست دل و کلامش رو همراه کنه. از همون اول دلش می خواست بغلت کنه ولی نمی تونست. بلد نیستم توضیحش بدم. نمی تونست نمی شد. دردش هم بیشتر از اون بود که بشه چیزی نگه. و دیدی که آخرش هم اونی شد که باید می شد. می دونم این رفتن واست حسابی سخت بود. می دونم مواجه شدن با اونچه ازش فاصله می گرفتی چون تحملش رو نداشتی سخت بود. می دونم سنگین بود اون حضور برای تو. اما درمون رو هرچی عقب بندازی زخم ها عمیق تر میشن. اگر تا سال آینده منتظر می شدی خیلی سخت تر می شد. حالا شاید درد داشته باشه ولی این بت شکسته و باور کن از هر طرف نگاه کنی این رفتنت1قدم مثبت خیلی خیلی بزرگ بوده. خوشحالم که برش داشتی.
     خخخ ایول این هم شبیه خودمه میاد2کلمه بنویسه طولش میده بعدش جیغ می کشه! آخجون1مورد شبیه خودم یافتم خخخ. وایی درس من هم باید بخونم ولی این لحظه از خستگی دارم میییییمییییییرم. فعلا1خورده پتو2ساعت دیگه درس هم می خونم. شکلک خوابم میاد.
     ایام همیشه به کامت ابراهیم.

     پاسخ
2. حسین آگاهی می‌گوید:

   چهارشنبه, 22 فروردین 97 در 11:35 ق.ظ

   سلام.
   این خیلی خیلی عالیه.
   ما باید سهم خودمون رو از جهان بپردازیم و این شاید بهترین نکته زندگی باشه
   من تا الآن تونستم با همه کسانی که در گذشته به دلیلی تیره و تار بوده رابطه مون ارتباط بگیرم نه خیلی گرم، نه خیلی صمیمی ولی اون قدر بوده که هم خودم احساس رضایت بهتری داشته باشم و هم اون ها آرامش خاطر بیشتری بگیرند ولی هنوز یک نفر در زندگیم باقی مونده که هر کاری که می کنم احساس می کنم نشدنیه ارتباط برقرار کردن ما با همدیگه.
   انگار ما فقط یک رابطه خونی بیشتر نداریم و همین و بس در حالی که خیلی تلاش می کنم نمیشه سعی دارم دیگه تلاش هم نکنم.
   نمی دونم باید در این مورد چی کار کنم؟
   شما چی میگید؟

   پاسخ
   • پریسا می‌گوید:

     پنجشنبه, 23 فروردین 97 در 11:38 ق.ظ

     سلام دوست من. از معذرت گذشته تأخیرم دیگه نمی دونم چی بگم. این درس و مشق زندگی هم شده ماجرا. خلاصه اینکه ببخشید اینهمه دیر رسیدم.
     نه دوست من اشتباه نشه. من گفتم می خوام دنیا جای بهتری باشه و به خاطر پرداخت سهم خودم از این بهتر شدن حاضرم تمام تقصیرهای خودم رو بپذیرم. ولی فقط تقصیرهای خودم. به هیچ عنوان حاضر نیستم بهایی رو بپردازم که پرداختنش وظیفه من نیست. همیشه گفتم به خاطر گناه ناکرده نه معذرت می خوام نه پشیمون میشم. ولی1دفعه فقط1دفعه در تمام عمرم زدم زیرش و به خاطر گناه ناکرده هم معذرت خواستم هم بارها گفتم تکرار کردم هوار زدم اشتباه کردم بیخود کردم غلط کردم. به خدا نکرده بودم ولی این رو پرداختم واسه اینکه ماجرا و ادامهش و پایانش و اجزاش بدجوری واسم ارزش داشتن. دیگه هرگز این رو به هیچ دلیلی در هیچ کجای عمرم تکرارش نمی کنم. حتی اگر دنیا جای بهتری نشه. حتی اگر تمام آسمون روی سر تمام زمین ویران بشه. من سهم خودم رو از برداشتن آجرهای این ویرانه و آباد کردنش می پذیرم و انجامش میدم.
     پرسیدید من چی میگم. پیش از این بینش متفاوتی داشتم ولی امروز، از نظر من، لازم نیست تمام روابط تاریک تعمیر بشن. بد نیست اگر بشن ولی گاهی1چیزهایی واقعا شدنی نیست. شبیه متوفایی که دیگه به هیچ قیمتی نمیشه زندهش کرد. من شخصا خیال ندارم به هر قیمت ناحسابی باشه گرد و خاک رو از چهره جهان پاکش کنم. جاهایی از خط سیرهای اون ویرانی ها واقعا تقصیر من نبوده و هرچند دلم تماشای ویرانه ها رو نمی خواد اما دیگه بیشتر از ارزشش واسه چیزی بها نمی پردازم. درسی هرچند تلخ و سخت اما ارزنده که از زندگی گرفتم و هیچ طوری خیال ندارم اجازه بدم که فراموشم بشه. این نظر شخص منه و میشه که درست نباشه. شما هم اگر از من می شنوید ببینید در به وجود اومدن تاریکی ها چه قدر تقصیر داشتید. اندازه تقصیر خودتون عقب بکشید و تلاش کنید تا اوضاع رو به راه بشه. حالا اگر خواستید و تونستید به خاطر بزرگواری یا محبتی که به طرف دارید یا احترامی که طرف داره چند درصد هم بخشنده باشید. ولی اگر تمام راه رو رفتید و به ناحق و ناروا پذیرفته نشد، من اگر باشم رها می کنم. حتی اگر طرف مقابل خدای خاکیه من باشه. داغون میشم ولی رها می کنم. خاکستر میشم ولی رها می کنم. تموم میشم ولی رها می کنم. تا به حال اینهمه سفت سر این نظرم نبودم. با خودم می گفتم خوب حالا یواشکی بیخیال. بذار2تا قدم اضافه هم بردارم. کسی نمی فهمه. خودم هم که می دونم چه قدر باز شدن فلان گره رو دلم می خواد. ولی حالا دیگه این رو نمیگم. ابدا نمیگم. از ته دل دنیای بهتر رو خواهانم ولی حاضر نیستم هیچ بخشی از خودم رو به ناروا در عوضش نابود کنم.
     ببخشیدم که اینهمه صریح و طولانی نوشتم. با عرض معذرت تقصیر خودتون بود که آخر کامنت ازم نظر خواستید. شکلک نتیجه1تجربه آقای آگاهی با1سر دستمال بسته از درد خخخ.
     ایشالا همیشه فوق شاد باشید. به اون1مورد هم نمیگم فکر نکنید ولی بیشتر از ارزشش بهش زمان اختصاص ندید. شما فقط1دفعه زنده هستید. لحظه های بی تکرارتون حیفن. شاید لازمه دیگه اصرار رو رها کنید تا یا زمان درستش کنه، یا این مورد بره به جمعِ نشدهای خاک گرفته ای که در زندگیِ همه آدم ها چندتایی هست و کاریش نمیشه کرد. به نظرم هرچی باید می گفتم رو گفتم و تا در و دیوار اینجا بر علیهم کج نشدن که روی سرم بیان پایین من فرار می کنم.

     پاسخ