پشت این درها، …

يك جهان پروانه در پهناي عشق،
امشب اينجا خانه ی نور و صداست.

امشب از مهتاب رنگين مي شود،
امشب از شب هاي بي فردا جداست.

ماه مي آيد به تبريكي سپيد،
بر لبان لبخند مهمان مي شود.

ديده ی خورشيد مي خندد به شب،
تيرگي، تاريك، ويران مي شود.

همچو رؤيا غرقِ پروازند و شور،
مرغكانِ خسته و خوش بال و پَر.

يك زمين فرياد، تا عرشِ خدا،
يك شبان گه شادماني تا سحر.

مي فِشانَد دستِ نور افشانِ مهر،
روي دامانِ شبان گه شعرِ شور.

صد گلستان عطر و پژواک از امید،
صد بهاران خنده و صبح و سُرور.

پشتِ اين درها شبان گه شادمان،
چادري از نور بر سر مي كشد.

شام، آهنگِ سحر گه مي كند،
رنگِ شب از ديده ها پَر مي كشد.

پشتِ اين درها هَزاران زنده اند،
پشتِ اين درها بهاران ديدنيست.

بر تنِ بستان سحر گل كرده است،
پشتِ اين درها نشان از شام نيست.

پشتِ اين درها نگاهي خيس نيست،
راهِ غم بر قلبِ ياران بسته است.

هيچ آهنگي طنينِ آه نيست،
هيچ مرغي در قفس ننشسته است.

پشتِ اين درها سحر تاريك نيست،
پشتِ اين درها شبان گه روشن است.

همرهان لبخند از بر مي كنند،
شامگاهان رنگِ رؤياي من است.

همچو ترسيمِ طنينِ خنده ات،
پاك و زيبا، روشن و شفاف و شاد،

همچو يادت در وراي التهاب،
جاودان، اما رها در دستِ باد!.

پشتِ اين درها سحر گاه است ليك،
من شبانگاهي خموش و خسته ام!.

همچو بغضي در گلو گاهِ خزان،
در سكوتي تا خدا بشكسته ام.

باز هم در بزمِ بي آوازِ اشك،
سوزِ بي پايان، دلي بيمارِ تو!.

باز آهنگين طنيني بي صدا،
باز خونينديده اي بيدارِ تو!.

آه! اينجا شرحِ شب بي اِنتِهاست!،
تشنگي در آهِ پر بارانِ من!.

سال ها بگذشت و مي كاوَد هنوز،
خاطراتت را سر انگشتانِ من!.

مي فشارم باز، مژگان را به هم،
مي چكد لبخند، از چشمِ تَرَم.

يك جهان فرياد در كامِ سكوت،
يك خزان اندوه، بر خاكسترم.

لحظه ها رفتند و دستان شد تمام،
در تمامِ گريه مي خنديدمت.

باز هم ترسيمي از يك آرزو،
كاش يك بارِ دگر مي ديدمت!.

[از شبه شعرهای پریسا)

اولین کسی باشید که این پست را میپسندد.

پسندیدن

نپسندیدن