نوبهار آمده باز!

صبحگاه آمده باز، باز لبخندِ بهار،
باز آن بلبلِ مست، باز آوازِ هَزار.

باغ ها غرقِ سُرور، آسمان مستِ سحر،
قاصدك هاي صبا، قاصدانِ خوش خبر،

خاك بنشسته به گل، ياس ها شاد و سپيد،
عطرِ گل، بويِ بهار، خنده و شادي و عيد.

در دو چشمانِ سحر، قصه ي روشنِ نور،
ديده ها مأمنِ مهر، سينه ها خانه ي شور.

سبز با دستِ طرب، نغمه خوانانِ چمن،
شور در بانگِ هَزار، نور در دشت و دمن.

باز پهناي زمين، غرق در نور و صداست،
همه لبريزِ بهار، همه جا بويِ خداست.

باز ترسيمِ بهشت، باز آوازِ هَزار،
بَه چه شاد است سحر!، بَه چه زيباست بهار!.

نوبهار آمده باز، من ولي پاييزم،
به تبي باراني، ز عطَش لبريزم.

به شبِ تيره ي خويش، باز هم در به درم،
پشتِ اين شيشه ي مات، سوگوارِ سَحَرَم.

رفت از دفترِ ما، باز يك سالِ دگر،
ديده ام خيسِ شرار، سينه ام شرحِ شرر.

من و اين دفترِ خيس، شبِ دلتنگيِ تو،
باز يك سالِ دگر، باز دستان از نو.

باز بر بالِ زمان، مي روم همچون پار،
باز اين كهنه حديث، باز پاييز و بهار.

باز در پرده ي اشك، باز در دامنِ شام،
ضجه اي بي آواز، گريه اي بي فرجام.

همچو سرماي خزان، به نهان مي كاهم،
چه سياه است بهار!، من تو را مي خواهم.

مثلِ شب هاي دگر، ديده بارانيِ ياد،
باز هم قحطِ نفس، باز هم ناله ي باد!.

پشتِ ديوارِ حياط، مرغكي مي خوانَد،
قصه اش آيا چيست؟ چه كسي مي داند!؟

به گهِ سبزِ بهاران، دلِ من غم دارد،
دلِ ديوانه ي من باز تو را كم دارد.

شب و آهنگِ سكوت، من و آوارِ الم،
تب و تصويرِ خيال، من و يلدا و قلم.

دست هايم تبدار، سينه ام پر ز نياز،
بي صدا مي بارم:، -نوبهار آمده باز!.-

از شب نوشت های پریسا.

اولین کسی باشید که این پست را میپسندد.

پسندیدن

نپسندیدن