1خورده هنر. بافت جعبه جواهر بخش4

6 دیدگاه دربارهٔ «1خورده هنر. بافت جعبه جواهر بخش4»

1. یکی می‌گوید:

   شنبه, 21 فروردین 95 در 7:06 ق.ظ

   رو اینترنت چرتم برده بود اول صب بیبینم اینو زدی یا نه اگه نمیزدی خودم میزدمت. ایول همینریختی مرتب باش دیگه. خب اینا ک پست نیسن بعدیشو بزن

   پاسخ
   • پریسا می‌گوید:

     شنبه, 21 فروردین 95 در 9:24 ب.ظ

     یکی! آخه من زدن دارم؟ شکلک مظلوم. من بیچاره چه گناه دارم که هر کسی از راه میاد زورش بهم می رسه. شکلک گریه. این چه زندگیه؟ طفلکی من هرچی میشه من گناهی میشم این وسط. شکلک نه ولش کن حال ندارم خواستم بزنم به شلوغ کاری و خاکی خونی کردن خودم و از این چیز ها دیدم حسش نیست بیخیال. یکی چی بزنم دیگه این قدر پشت سر هم تو پست نخوایی؟

     پاسخ
2. حسین آگاهی می‌گوید:

   یکشنبه, 22 فروردین 95 در 2:41 ق.ظ

   سلام.
   راستش من که زیاد چیزی نفهمیدم ولی شک ندارم اگر ببافم می فهمم.
   هر چی هم نفهمیدم می پرسم دیگه !!!!
   گفتید شنبه خاطرات شنبه ام رو این جا میذارم.
   طولانیه ولی به خوندنش می ارزه.
   البته شک دارم از بس زیاده ثبت بشه ولی امتحان که میشه کرد. پس میریم که داشته باشیم.
   روز شنبه بیست و یکم فروردین ماه سال 1395 به طرز عجیبی و سرشار از انرژی صبح خیلی زود از خواب بیدار شدم. صبحانه تقریباً مفصلی خوردم و نشستم به درس خواندن. هر چه بیشتر می خواندم بیشتر طالب می شدم ادامه دهم و انگار مطالب را هم آسان تر از روز های پیش یاد می گرفتم؛ چون وقتی برای تعجب و پیدا کردن دلیل نبود، گفتم از این فرصت استفاده می کنم و هر چی می تونم امروز درس می خونم.
   تا ساعت دوازده و ربع بدون وقفه خواندم و وقتی با گوشیم ساعت را فهمیدم کمی حسرت خوردم که چه قدر زود گرسنه شده ام و باید بروم ناهار بخورم. چون سؤالی هم از مطالبی که خوانده بودم برایم پیش آمده بود به اتاق دوستانم رفتم و سؤالم را که از آنان پرسیدم گفتند: حسین کی میخوای بری ناهار؟ ما الآن داریم میریم؛ اگه میخوای برو کارت دانشجوییت رو بیار تا با هم بریم. من هم بدون معطلی کارتم را برداشتم و همراهشان رفتم سلف. ناهار من لوبیا پلو با گوشت بود و غذای دوستانم زرشک پلو با مرغ. چون هیچ کداممان از غذا خوشمان نیامد و بدون استثنا کمتر از نصفش را خوردیم به نشانه اعتراض ظرف هایمان را همان طور نیم خورده روی میز گذاشتیم و غذاخوری را ترک کردیم. –قبول دارم کارمان اشتباه بود چون مسؤولانی که غذاخوری را تمیز می کنند در خوب یا بد بودن غذا هیچ نقشی ندارند ولی آن موقع راه بهتری به ذهنمان نرسید و از طرفی هم نمی توانستیم به خودمان بقبولانیم غذایی را که تا آخر نخورده ایم ظرفش را تحویل دهیم- خلاصه وقتی به اتاق دوستانم رسیدیم مشغول حرف زدن و دوغ نوشیدن شدیم که ناگهان من یادم آمد کلاس دارم. ساعت را که از دوستم پرسیدم گفت: الآن دقیقاً یکه. چون کلاسم هم ساعت یک شروع می شد سریع به اتاقم رفتم تا آماده شوم. به سرعت هر چه تمام تر لباس هایم را پوشیدم و راهی دانشکده شدم. خوشبختانه دانشکده حقوق به خوابگاهمان خیلی نزدیک است و حدوداً ده دقیقه بیشتر راه نیست.
   داشتم با عجله از پله ها بالا می رفتم که وسط راه یکی از بچه های سال پایینی را دیدم. بعد از احوال پرسی مختصری گفت: کلاس داری؟
   جواب دادم: پنپ چون تازه غذا خوردم میخوام ورزش کنم تا هضم بشه. مرد حسابی کلاس دارم که این موقع دارم میرم دانشکده دیگه!
   -با کدوم استاد؟
   -با دکتر مُبَیِّن.
   -اِ! چه جالب! منم با دکتر مبین کلاس داشتم.
   -عجب! سر ظهر معلوم نیست برای بنده خدا چند کلاس گذاشتند؟! حالا یه استاد تازه کار دیدند ها!
   -حالا باهاش چه درسی داری؟
   -حقوق ثبت؛ چه قدر سؤال می کنی؟ دیرم شده میخوام برم.
   -چه با مزه! من هم حقوق ثبت داشتم.
   -مگه میشه دو تا کلاس حقوق ثبت باشه! این درس چون اختیاریه یک کلاس بیشتر نداره تا جایی که من می دونم.
   -من هم که نگفتم دو تا کلاس حقوق ثبت هست. یکی بیشتر نیست که الآن تموم شد و من دارم بر می گردم خوابگاه.
   -چه مسخره! مگه ساعت یک شروع نمی شد؟
   -پس شما هم این درس رو دارید؟ اون برای قبل از عید بود. جلسه آخر استاد گفتند که از بعد عید ساعت دوازده تا یک کلاس تشکیل میشه.
   -باشه فهمیدم. خوب شد دیدمت وگرنه تا دانشکده الکی می رفتم. گفتی میری خوابگاه دیگه! بیا با هم بریم.
   کمی از خودم به خاطر این همه بی خیالی حرصم گرفته بود ولی گفتم من که از همان اول هم بیشتر کلاس های این ترم را –البته جز آن ها که بی تعارف همین که به قول معروف چوب خطت پر شود آدم را حذف می کنند- یکی در میان می رفتم. تمام شده که شده به درک!
   به اتاقم برگشتم و پس از تعویض لباس چون تا ساعت چهار کلاس دیگری نداشتم باز مشغول درس خواندن شدم. عجیب آن که باز هم احساس می کردم همه چیز را خیلی خوب یاد می گیرم و در کل از سرعت خواندنم خیلی خوشم می آمد.
   یک دفعه که ساعت را با گوشیم چک کردم دانستم سه و پنجاه و هفت دقیقه است و باز هم دارد کلاسم دیر می شود. استاد پزشکی قانونی هم که بی برو برگرد غیبتش را می زند. باز با تمام توان و سرعت ممکن آماده شدم و به سمت دانشکده دویدم. در راه باز هم یکی از سال پایینی ها را دیدم و چون می دانستم قطعاً نمی تواند این درس را داشته باشد پرسیدم: کلاس چی داری؟
   گفت: حقوق کار دیرمم شده شما چی دارین؟
   -ما پزشکی قانونی داریم.
   همان طور که به دانشکده می رفتیم مشغول حرف زدن شدیم.
   گفتم: نظرت در مورد استاد حقوق کارتون چیه؟ من هم با ایشون درس داشتم.
   -استاد خیلی خوبی نیست.
   -چرا؟
   -نظر شما چیه؟
   -به نظر من که یکی از بهترین استاد ها ایشونه؛ هم به موقع میاد هم به موقع کلاس رو تموم می کنه؛ هم جو کلاسش خیلی خیلی شاده و هم خودش خیلی آدم خشکی نیست و درس رو هم که خیلی عالی تدریس می کنه.
   -امتحان چه طوری می گیره؟ نمره چه طور میده؟
   -امتحانش تماماً از بحث هاییه که در کلاس توضیح میده و نمره هم هر چی بنویسی همون اندازه نمره میده. تازه من فکر می کنم ارفاق هم می کنه چون جز یکی دو نفر از بچه های کلاس ما بقیه مون همه بالای شونزده شده بودیم. حالا نظرت چیه؟
   -استاد خیلی خیلی خوبیه.
   حالا دیگر به دانشکده رسیده بودیم. با خودم گفتم: خب مرض داشتی کلاس اولی رو انتخاب می کردی دیگه! تو که می دونی پزشکی قانونی دوتا کلاس داره؛ یکی از دو تا چهار و دومی از چهار تا شیش. اگر کلاست اولی بود حالا یا داشتی بر می گشتی خوابگاه یا دیگه رسیده بودی. بی خیال. کاش اصلاً حضور و غیاب نمی کرد! چرا ما این قدر زیادیم؟ نود و یک نفر آدم رو کردند توی دوتا کلاس تقریباً پنجاه نفره و همه مون رو هم می برند آمفی تئاتر؛ البته یه جورایی حق دارند دیگه! تو یه کلاس معمولی که اون همه آدم جا نمیشن!
   به خودم آمدم و چون تقریباً ساعت چهار و ربع بود حدس زدم کلاس هر دویمان باید شروع شده باشد. فهمیدم مدتیست آن دانشجوی سال پایینی رفته است. وقتی به در کلاسمان رسیدم همین که خواستم وارد شوم یکی از هم کلاسی هایم با عجله خارج شد و فقط صدای سلامش را شنیدم و رفتم داخل.
   تا پایم را گذاشتم تو و در را که بستم خنده بیشتر پسر ها و دختر ها بلند شد. استاد هم که داشت با آن آرامش وصف نشدنی همیشگیش صحبت می کرد متوجه قضایا نبود. کمی دست و پایم را گم کردم. با خودم گفتم: یعنی چی در ظاهرم هست که این ها این طوری می خندن؟ من که این قدر به بچه های نابینا گیر میدم درست و حسابی لباس هاشون رو بپوشند و حواسشون به تیپ و قیافه هاشون باشه حالا خودم چه جوریم که اینا این طوری دارن می خندن؟ دکمه های پیرهنم رو جابجا بستم؟ کفشام کثیفند؟ وای نکنه … از تصورش هم ترسیدم چه برسد به این که فکر کنم ممکن است …
   در هر حال تصمیم گرفتم خودم را خیلی نبازم و هر طور بود جایی را برای نشستن پیدا کردم و سعی کردم حواسم را به حرف های استاد بدهم.
   بچه ها هنوز هم بفهمی نفهمی می خندیدند. صدای استاد را شنیدم که می گفت: در چه موردی شوهر باید رضایت بده؟ شما جواب بدین.
   فرصت را غنیمت شمردم و برای این که به گونه ای جو کلاس را تغییر دهم بلند گفتم: شوهر چی؟ شوهر چی؟
   در این موقع بچه ها خنده شان را که تا آن موقع به زور نگه داشته بودند رها کردند و در یک لحظه کلاس به هوا رفت.
   یکی از دوستانم در حالی که می خندید گفت: اینو نگا! دیر اومده میخواد در بحث کلاسی هم شرکت کنه! و باز هم همراه بقیه خندید.
   گفتم: چی! دیر اومدم! مگه خودت تا حالا دیر نیومدی؟ خیلی که دیر کرده باشم یک ربع بیشتر که نیست!
   دوستم در حالی که هنوز می خندید گفت: یک ربع رو درست میگی ولی یک ربع تا آخر کلاس! و باز مثل خل و چل ها خندید.
   گفتم: جریان چیه؟ مگه میشه کلاس اولی این قدر طول کشیده باشه؟ یعنی من باید برم بیرون تا کلاسمون شروع بشه؟
   دوستم از شدت خنده پاهایش را محکم به زمین می کوبید و چون دیگر نمی توانست حرف بزند یکی از دختر ها به جایش جواب داد: آقای آگاهی نمیخواد برید بیرون! چند دقیقه بعد همه مون با هم میریم و بچه ها باز خندیدند.
   بدون رودربایستی گفتم: همه تون امروز یه چیزیتون میشه! چی این قدر خنده داره؟ به ما هم بگید تا با هم بخندیم.
   یک نفر گفت: استاد چون از مرکز پزشکی قانونی دیر رسیدند ساعت سه و نیم هر کس از بچه ها رو که تو سالن بود صدا زدند و گفتند امروز کلاس رو یکی می کنیم. چون بیشتر بچه ها از قبل کلاس داشتند و دانشکده مونده بودند و بقیه شون هم تا ساعت چهار دیگه اومدند و هیچ کس فکر نمی کرد الآن کسی بیاد همین که شما در رو باز کردین بچه ها خنده شون گرفت. فقط هم به شما نمی خندیدیم بیشتر به استاد می خندیدیم که بدون یک ذره واکنش نشون دادن به این که یک نفر از کلاس خارج شده و همون وقت یکی اومده هنوز هم سرشون توی لپتاپه و دارند با پاورپوینت مطالبشون رو توضیح میدن …
   هنوز آن دختر داشت حرف می زد که یکی از بچه ها که تا آن موقع نیامده بود وارد کلاس شد و این بار دیگر همه بچه ها با تمام توانشان به او و استادی که هنوز داشت به آرامی درسش را می داد خندیدند. برای یک لحظه صدای استاد قطع شد و ما فکر کردیم این دفعه حتماً بدجور توبیخمان می کند که فقط با کمی خشونت که معلوم بود به زور به صدایش می دهد گفت: اون عقب چه خبره؟ این را که گفت چند نفر از بچه ها چون نمی توانستند خودشان را کنترل کنند به سرعت به بیرون دویدند و من هم در کمال آرامش به دفاع از خودم پرداختم که:
   استاد! یعنی چی! چرا کلاس رو بدون این که به من یعنی به ما اطلاع بدین یکی کردین؟ الآن می بینید چندین نفر دارند من رو مسخره می کنند؟ تازه حضور و غیاب هم که انجام شده! من الآن باید چه کار کنم؟ حمید باید چی کار کنه؟ اون که از من هم دیرتر اومده استاد!
   بچه ها هنوز می خندیدند و من باز ادامه دادم:
   استاد! اسم ما رو هم اضافه کنید و بی زحمت یه جوری به ما هم خبر بدین که قراره کلاس رو یکی کنید! استاد! الآن به من توهین شده!
   استاد گفت: اسم خودتون و دوستتون رو بگید تا حاضریتونو بزنم. بله، کاملاً حق با شماست.
   و کلاس پر خنده تمام شد.
   وقتی از کلاس بیرون آمدم به یکی از دوستانم گفتم: خیلی مسخره است نه؟ امروز من یه پروژه نصفه نیمه کلاسی داشتم که در نطفه خفه شد و این یکی هم که بیشتر از یک ربع طول نکشید کلی هم بچه ها –حالا به هر بهانه و توجیهی- بهم خندیدند. من که دیگه نمیرم خوابگاه. میخوام یه خورده استراحت کنم. همین جا میشینم و کلاس حقوق کار که تموم شد چند تا سؤال از استادشون می پرسم و بعد میام خوابگاه تو برو.
   در این لحظه گوشیم زنگ خورد. جواب که دادم یکی از دوستانم گفت برای مراسم امروز تالار فجر به ریکوردر نیاز داریم. ریکوردر خودم خراب شده می تونی ریکوردرت رو به من برسونی؟
   گفتم: ساعت چند مراسم شروع میشه؟
   جواب داد: ساعت شیش.
   -باشه برات میارمش؛ خودم هم میام. هم جلسه رو دوست دارم و هم امروز که کلاس نرفتم بذار یه خورده چیز یاد بگیرم.
   با همان voice recorder که قرار بود برای دوستم ببرم مشغول درس خواندن شدم تا زمانی که کلاس حقوق کار تمام شود.
   استاد حقوق کار که از کلاس بیرون آمد پیشش رفتم و بعد از پرسیدن سؤالاتم به من گفت: الآن میخوای جایی بری برسونمت؟
   گفتم: بله میرم خوابگاه ولی خیلی نزدیکه مزاحمتون نمیشم. راستی استاد مراسم امروز تالار فجر میاید؟
   -خیلی دوست داشتم بیام ولی وقتم امروز به شدت پره. اگه مراسم فردا بود حتماً می اومدم. خوابگاهتون کدومه؟
   -از پله های کنار ایستگاه که برم پایین می رسم.
   -یعنی زیر کتاب خونه میرزاست؟ الآن با ماشین میشه رفت؟
   -زیر کتاب خونه میرزا نیست میشه رفت همین مسیر رو که ادامه بدین اولین خوابگاه، خوابگاه دستغیبه و دومی هم خوابگاه مفتح که اتاق من اون جاست.
   -با اون که دقیق متوجه نشدم؛ می رسونمت شما می تونی راهنماییم کنی؟
   -بله ولی واقعاً بی تعارف عرض می کنم راه با پله ها خیلی نزدیکه.
   وقتی به سمت خوابگاه راه افتادیم به اولین خوابگاه که رسیدیم گفتم: این خوابگاه دستغیبه و بعدی خوابگاه ماست.
   استاد گفت: کاش می تونستم مراسم امروز رو بیام؛ حیف که باید برم دفتر.
   -بله باید مراسم جالبی باشه، راستی چیز زیادی تا ساعت شیش نمونده بی زحمت من رو تالار فجر پیاده کنید.
   همین که نزدیک تالار فجر پیاده شدم مثل این که ماشین استاد از آن با کلاس ها بود که چند نفر که تا حالا ندیده بودمشان به طرفم آمدند و احوال پرسی گرمی با من کردند و وقتی دانستند با شخصی که امروز در تالار، سخنرانی دارد نسبتی ندارم از دورم پراکنده شدند و من به تنهایی وارد تالار فجر شدم.
   انصافاً شنبه جالبی را گذراندم و الآن که این مطلب را می نویسم ساعت دوی بامداد یکشنبه است.

   پاسخ
   • پریسا می‌گوید:

     یکشنبه, 22 فروردین 95 در 2:16 ب.ظ

     سلام دوست من. اینجا هم دوباره معذرت می خوام که جواب ها دیر شدن. به جان خودم زمان نبود. شکلک نفس نفس زدن. عجب شنبه ای داشتید! من تا آخرش که می خوندم خیال می کردم این تغییر ساعته که برنامه شما رو به هم ریخته و آخرش مشخص میشه که ساعت جا به جا بوده و شما هم تعجب می کنید هم می خندید ولی این طوری نشد.
     دلم باز هم از این شنبه ها می خواد. خیلی زیاد بهم خوش گذشت. کاش خواب نباشه! کاش تکرار بشه! کاش!
     ممنونم که هستید!.

     پاسخ
3. آریا می‌گوید:

   یکشنبه, 22 فروردین 95 در 4:48 ب.ظ

   سلام پریسا جان
   خوبی شادی؟
   ایول یکی اینا که پست نیست باید تکبال دو رو بزنه خخخ
   فراااااااااار
   شاااد باشی

   پاسخ
   • پریسا می‌گوید:

     یکشنبه, 22 فروردین 95 در 11:54 ب.ظ

     سلام آریاجان. شکلک خششششششم. وایستاااااا ببینم می خوام بطری بارونت کنم. آآآآیییی1کسی از طرف من این رو بکشههههههههه باز گفت این تکبال کوفتی رو آریاااا مگه دستم بهت نرسه!

     پاسخ