سلااام من حاضرم و یوهو و از این لفظ ها!

سلام سلاااام به همگی.
مثل اینکه بلاخره اومدم. آخ جون.
به جان خودم پستم امروز آماده پرتاب بود ولی نمی فهمم چرا اینجا از دسترسم خارج میشه و میره هوا. اگر تا آخر هفته این مدلی بمونه باید1فکری واسش کنم. به قول1بنده خدایی، لحظه رو عشقه! و این لحظه من اینجام. آخ جون!.
دلم براتون حسااااابی تنگ شده بود بچه ها. خوب چه حال چه خبر؟ اول من.
این مدت درگیر1سری بالا پایین های هم زمان بودم که در جریانشون دستم به سیستم و به اینترنت ثابت نمی رسید این بود که دستم به اینجا هم نمی رسید. از جمله این بالا پایین ها بیماری خانم برادرم بود که انداختش بیمارستان و از شما چه پنهون اوضاع اون بنده خدا و اوضاع همه ما رو از هر لحاظ به هم ریخت. به خاطر شیوع این بیماری عجیبه که توی مازندران حسابی داره کولاک می کنه برادر زاده و مادر و من توی خونه برادر در قرنتینه بودیم و برادرم بیمارستان بالای سر بیمار مشترک ما بود و من این وسط زور می زدم اوضاع روحی برادرزاده و مادرم در مسیر سلامت و آرامش پیش بره و گاهی می رفت و گاهی نمی رفت و باز هم از شما چه پنهون ما تازه دیشب فهمیدیم اوضاع بیمارمون چه قدر خطرناک بوده و چه چیزی از سرمون گذشته. خدا رو بار ها و بار ها شکر که به خیر گذشت!
بعدش هم نوبت خودم بود که رفتم1سری تجربه به نام خودم ثبت کنم و کردم. تجربه های شیرینی که حسابی بهم چسبید و مطمئنم که هرگز فراموششون نمی کنم. تجربه های شیرین و عزیزی که خیلی شیرین بودن و خیلی با ارزش ولی در این لحظه اگر بهم بگن می خوایی تکرار بشن، بعد از1مکث به اندازه1نفس عمیق میگم نه!.
تعجب نکنید دوباره خونی هم نکنید درست خوندید میگم نه. تکرارشون رو الان نمی خوام. شاید بعدا بخوام شاید هم دیگه دلم نخواد. بچه ها بعضی تجربه ها خیلی شیرین هستن. مثل رویا های بی تعبیر ولی به یاد موندنی که توی دوران معصوم بچگیمون می بینیم و هیچ وقت یادمون نمیره. ولی تجربه های دیروز ها به من یاد دادن که این ها بهتره بی تکرار باقی بمونن تا در اوج شیرینی و شفافیت توی زندگی ثبت بشن و هیچ چیزی تاریکشون نکنه. می دونم پرت میگم ولی بهتر بلد نیستم توضیحش بدم.
من در جریان تجربه کردن هام حسابی بهم خوش گذشت، حسابی خندیدم، حسابی خوش بودم و حسابی حال و هوای خوب تر از خوب داشتم. ولی این وسط1چیزی بود که هیچ لحظه ای نمی شد نبینمش. خط. خطی خیلی باریک و شاید از نگاه های دیگه نادیدنی که هر مدلی سعی کردم محو نشد و از بین نرفت. زور می زدم ندید بگیرمش و مثبت و مثبت بین باشم و وانمود کنم که نیست ولی بود. بود و من می دیدمش. زدم به بیخیالی. خندیدم. هوار زدم و با هرچی توان در خودم می شناختم همراه شدم و همراهی کردم ولی اون خط بود. بود و پاک نشد.
واسه پاک کردنش دیگه تلاش نکردم و خیال هم ندارم کنم. فقط تصمیم گرفتم خودم و تجربه ها و خاطره های سفیدم رو از کدر شدن ایمن نگه دارم و باقی داستان رو از چند قدم عقب تر تماشا کنم تا خاطراتم گرد و خاکی نشن.
من موجود منفی هستم بچه ها. بد می بینم. بد می فهمم. گاهی هم بد تا می کنم. ولی باور کنید دست خودم نیست. هنوز درمون کامل نشدم و خیال هم نمی کنم دیگه بشم. می دونم بعد از اینکه از تکرار های شیرین عقب بکشم خودم رو چندین تا فحش حسابی مهمون می کنم و حسابی دلتنگ میشم ولی این به نظرم درسته و درست ها باید انجام بشن تا ویرانی به بار نیاد.
با اینهمه، تجربه هام رو، و افرادی که در این تجربه ها همراهم بودن رو حسابی دوستشون دارم و به این یکی تا دلتون بخواد مطمئنم.
الان دوباره رویا تموم شده. من بیدار شدم و از امروز صبح دوباره سیر زندگی واقعی رو شروع کردم. مدرسه و عصر ها و برنامه هایی که گاهی از دستشون حسابی خسته میشم و حسابی ازشون عقبم. راستش دلم واسه تمامشون تنگ شده بود. حتی واسه حرص خوردن هام از دست عوامل بسیار آزار دهنده ای که هیچ دوستشون ندارم. بیداری لازمه تا قدر رویا های شیرین رو بدونیم. پس پیش به سوی واقعی های اعصاب خورد کن ولی دوست داشتنی! میگم کسی دقت کرد من توی این پست حسابی از این کلمه حسابی کار کشیدم؟ اگر بشمرم1عالمه جا توی این چندتا خط نوشتم حسابی. خوب چیکار کنم حسابی لازم بود بنویسم حسابی تا1متن حسابی از پراکنده هام در بیاد. خخخ!
خلاصه اینکه من دوباره اومدم و همچنان هستم.
خوب این از من. حالا شما بگید. در این مدت که نبودم چه خبر؟
راستی، زندگی قشنگه. حتی اگر خط های باریک ولی محو نشدنی روی شفافیت لحظه هاش خش بندازن.
ایام به کام.

2 نفر این پست را پسندیدند.

پسندیدن

نپسندیدن