این هم اتفاقی بود واسه خودش!

سلام به همگی.
چه حال چه خبر؟ اینجا هواش دمدمیه. دیروز بارون بود امروز آفتاب. شایعات النینو زد حسابی اوضاع رو به هم ریخت و خودش هنوز نرسیده. راستش بد خواهیه ولی دلم می خواد که بیاد. شکلک بدجنسی. شکلک بی شکلک دلم می خواد این نکبت بیاد و اتفاقا حسابی هم همه جا رو بگیره. برف دلم می خواد. برف سنگین از جنس گذشته ها! می خوام بباره. می خوام همه جا سفید باشه. سفید1دست. می خوام اون قدر بباره که بتونم حسش کنم. آسمونِ زمستون رو دلم می خواد. با بارون هاش. با برفش. با ابر هاش. آسمونی که راست می گفت و تقلب نمی کرد نه این آسمون الکی صاف رو که توی زمستون واسمون نقش پاییز و بهارِ بیمار می زنه.
بله درست حدس زدید. من حرف دارم. گفتنی های نگفتنی زیاده ولی… نمیشه نوشت. نمیشه بنویسم. نمیشه اینجا بنویسم! گاهی به نظرم می رسه فقط2قدم مونده برسم به انفجار. ولی2قدم طی میشه شاید هم نمیشه و1دستی می کشدم عقب و خودم نمی فهمم و به هر حال انفجاری در کار نیست. شاید هم به گفته1کسی ظرفیت منه که کش میاد و فعلا داره کش میاد. ولی من حرف دارم. حرف هایی که از جنس نوشته های عادی نیستن. کاش می شد1طوری از این بار اضافی تخلیه می شدم!
بیخیال. این رو هم بیخیال.
بیخیال!
بگذریم. بذار ببینم! خوب موضوع موضوع موضوووووووووع، آهان پیدا کردم.
بچه ها امروز روز عجیبی بود. عجیب و غیر منتظره و1طور هایی جالب واسه من.
امروز تونستم به خط بینایی چیز بنویسم! کج و افتضاح و بد خط بود ولی1بینا با دقیق شدن می شد که بفهمه چی می خوام بگم. به گفته همکارم که مربی آموزشم شد و یادم می داد، این واسه جلسه اولم عالی بود!
بچه که بودم بیناییم بد نبود. کامل نبود ولی بد هم نبود. دکتر ها به خونوادم هشدار دادن که اجازه ندید این بچه از بیناییش استفاده کنه. بیماریش پیشرونده هست و نمیشه متوقفش کرد. دیدش باید هرچی بیشتر حفظ بشه تا به سن اعتدال یا سن توقف، یادم نیست دقیقا چی گفتن، برسه. سن اعتدال یا سن توقف واسه آر پی ها35سالگیه. تا اون زمان بیناییش رو براش نگه دارید. هرچی تا اون زمان براش بمونه دیگه بعد از اون می مونه و از دست نمیره.
خونواده من تمام سعیشون رو کردن ولی من مثل همیشه نفهمیدم. کتاب های عکس دار رو کش می رفتم می بردم توی انباری خونه و تماشا می کردم و نقاشی می کشیدم و… کاش اون زمان می فهمیدم مادرم واسه چی اینهمه تاریک می شد زمانی که در حال گیر دادن به1کتاب تصویری گیرم می آورد!
با وجود اینکه می شد ببینم، یعنی تقریبا می شد ببینم، ولی هیچ وقت خط بینایی رو یاد نگرفتم و تمام زوری که اون زمان از سر لجبازی یا کنجکاوی یا هر جفتش زدم به جایی نرسید.
من بزرگ شدم و در حدود3سال پیش، شاید کمی بیشتر یا کمتر، بیناییم کامل رفت و تموم شد. دیگه خط بینایی و خیلی چیز های دیگه که مال جهان بینا هاست برام جاذبه نداشت. یعنی داشت ولی باورم شد که چیزی که نمیشه نمیشه. این رو هم بیخیال شده بودم. مثل خیلی چیز های دیگه که بیخیالش شدم. از مدت ها و مدت ها پیش این رو بیخیال شدم.
همکارم یعنی مربی اصلی کلاسِ امسال، گاهی پیشنهاد های منحصر به فردی میده که معمولا من به دلایل مختلف از کنارش با1لبخند از سر ادب رد میشم. یکیش این بود که تو، یعنی من، بیا خط بینایی نوشتن رو یاد بگیر.
اون روز فقط لبخند زدم.
این شدنی نیست. من هیچی نمی بینم. بینایی نوشتن! خخخ!عجب! بیخیال حرفی بود که زده شد دیگه!
ولی نه من یادم رفت نه همکارم. بهم گفته بود دفتر یا چندتا برگه کاغذ بیار بهت یاد بدم.
امروز همینطوری از سر بی حسی3تا برگه کاغذ انداختم توی کیفم راه افتادم رفتم سر کار.
طولش ندم. دستم رو گرفت شروع کرد. یاد داد و گفت حالا تمرین کن من برم دفتر. رفت و من نشستم به خط خطی کردن. واقعا سعی کردم درست در بیاد ولی مطمئن بودم نمیشه.
زنگ که خورد، همکارم اومد و تمام نوشتن هام رو خوند. خوش خط و صاف نبودن ولی طوری بودن که1بینا می تونست دقیق بشه و بفهمه چی می خواستم بنویسم. چنان تعجب کردم که یادم رفت چندتا بچه و خونواده هاشون دارن تماشامون می کنن. حیرتم دیدنی بود. امیرعلی به مدلم می خندید و تشویقم می کرد و مهدی و مادربزرگش تأییدش می کردن. مادر حسین می گفت ببین خانم معلم چه سخته؟ حسینِ من هم با خط بریل مثل الانِ تو که با این خط سختته بیگانه هست. چون عادی می نوشت. حالا احساسش رو می دونی. گفتم آره عزیز الان می فهمم. نگفتم که از اولش می فهمیدم. گفتم الان می فهمم. مادر حسین خوشحال شد.
امروز تمام زنگ های تفریح توی کلاس موندم و تمرین کردم و امیرعلی پر حرف و شلوغ هم اومده بود کنارم و باهام بود. آخر زنگ من6تا حرف رو یاد گرفته بودم. بد می نویسم ولی شکل هاشون رو الان یادمه. همکارم میگه باید تمرین کنم تا دستم راه بیفته و من اینقدر حیرت زده هستم که نمی دونم چه جوری باید اینکه دارم می نویسم رو ویرایش کنم.
واسه یکی از رفیق هام که گفتم چنان از بی هودگی این کار تعجب کرد که بی اختیار زدم زیر خنده. از نظرش این خیلی خیلی مضحک و بی فایده هست که1نابینای مطلق که من باشم، کج و کوله و بدونه اینکه بدونم چی می نویسم خط خطی کنم و1بینا هم وایسته که یادم بده. نمی دونم شاید درست بگه. همکارم با اطمینان میگه این خوبه. رفیقم با اطمینان میگه این بی خوده. و من بدونه توجه به این2طرف فقط زور می زنم شکل های حروفی که یاد گرفتم یادم نره تا برم دفتر بخرم و دیگه کاغذ های آ4رو از توی بسته در نیارم باطل کنم حیفه. خخخ!
راستی من دنبال1چیزی اندازه1صفحه کاغذ هستم که صاف و پهن باشه و خط های توخالی داخلش داشته باشه تا بشه بذارم روی کاغذ و داخل خط هاش بنویسم بلکه دستم موقع خط خطی کردن کج نره. نمی دونم باید دنبال چی باشم که کارم رو راه بندازه. احیانا شما نمی دونید؟
باز هم راستی! زندگی قشنگه. حتی با وجود ناگفته های من که گاهی، فقط گاهی حسابی روی ذهنم، روی دلم و روی شونه هام سنگین میشن.
ایام به کام همگی شما.

3 نفر این پست را پسندیدند.

پسندیدن

نپسندیدن